Aktywność artystyczna Dariusza Grabusia odbywa się na styku kilku form: malarstwa, fotografii, architektury oraz tego, co wyrażone w żonglerce geometrii: kształtów, linii, brył, cienia, wkomponowanych w uchwycone ramy, fragmenty całości. Artysta stosuje różne stylistyki, czerpiąc zarówno z realizmu, jak i z pop-artu. Warsztat, precyzyjne spostrzeganie świata, a także relacji między jednostką a przestrzenią, Dariusz Grabuś (ur. w 1973 r. w Gdyni) kształtował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku oraz w Sopockiej Szkole Fotografii. Od samego początku swojej twórczości malarskiej i fotograficznej, posiada wyrazisty, rozpoznawalny styl, który jest konsekwencją jasno sformułowanej wizji artystycznej świata. Istotne dla artysty jest takie uchwycenie jednostki lub interakcji społecznych w codzienności, w sytuacjach, które bardzo często ujawniają wyobcowanie, alienację lub po prostu obecność albo jej brak.
Widać w tej twórczości inspiracje zarówno architekturą śródziemnomorską, linią błękitu między niebem a morzem, swobodną elegancją luksusu i niezmąconą świetlistością. Oczywiście, są też dostrzegalne inspiracje Hockneyem, Hopperem (malarstwo), Erwinem Olafem czy Juliusem Shulmanem (fotografia), tak naturalne, kiedy tworząc nad zimnym Bałtykiem tęskni się za słońcem Kalifornii. Bardzo cenimy tę dawkę witaminy D. Intensywność, gęstość kolorystyki artysta przełamuje zawsze obecnym cieniem. To niezbywalny element nawet najbardziej optymistycznego fragmentu rzeczywistości. Prace Dariusza Grabusia były prezentowane na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce i zagranicą.