sztuka abstrakcyjna jest nazywana również nieprzedstawiającą lub niefiguratywną, ponieważ nie naśladuje rzeczywistości. W szerokim rozumieniu obejmuje tendencje odchodzące od przedstawiania rzeczywistości obecne we wszystkich epokach, w tym w sztuce dekoracyjnej. W węższym znaczeniu odnosi się do nurtów w XX wieku, które zrywały z klasyczną ideą sztuki rozumianej jako imitacji natury. W ramach sztuki abstrakcyjnej wyróżnia się dwie główne tendencje. Pierwsza obejmuje przedstawienia bazujące na rzeczywistych przedmiotach, ale ukazujące je w sposób maksymalnie uproszczony i schematyczny, w oderwaniu od konkretnego kontekstu. Druga obejmuje dzieła sztuki, które powstają w całkowitym oderwaniu od świata zewnętrznego jako układy z linii, form, brył i barw. W latach 1910-1920 podwaliny artystyczne i teoretyczne pod rozwój sztuki abstrakcyjnej podłożyli m.in. Wassily Kandinsky, Kazimierz Malewicz i Piet Mondrian. Po II wojnie światowej rozwijała się ona w ramach nurtów takich jak taszyzm, action painting, minimal art, op art czy sztuka kinetyczna. W Polsce do ważnych twórców posługujących się abstrakcją należą Władysław Strzemiński, Henryk Stażewski, Maria Jarema, Stefan Gerowski, Wojciech Fangor, Stanisław Fijałkowski i Ryszard Winiarski.
aerograf to urządzenie do malowania przez rozpylanie farby przy pomocy sprzężonego powietrza. Wyglądem przypomina niewielki pistolet. Delikatnie naciskając spust uzyskuje się cienką, precyzyjną linię; zwiększenie nacisku pozwala równomiernie pokryć gładką warstwą farby dużą powierzchnię. Malując aerografem można uzyskać efekt miękkiego przechodzenia barw i wysoki realizm, dlatego narzędzie było chętnie wykorzystywane do retuszowania zdjęć oraz przez artystów związanych z nurtem hiperrealizmu. Posługiwali się nim również twórcy reklamy, plakatów i ilustracji, a także odwołujący się do estetyki mass mediów artyści z kręgu pop art-u. Wynaleziony w końcu XIX wieku, w sztuce aerograf zyskał popularność w latach 30. I 40. XX wieku. Do wczesnych przykładów jego użycia należą eksperymenty prowadzone przez Man Ray’a od 1916 roku. Technika malowania za pomocą aerografu to aerografia. Wyróżnia się również aerografię ceramiczną – technikę zdobienia porcelany po raz pierwszy wprowadzoną w końcu XIX wieku w manufakturze królewskiej w Kopenhadze.
w malarstwie akrylowym wykorzystuje się farby akrylowe, które powstają przez połączenie pigmentów z żywicą syntetyczną i wodą. Dzięki uniwersalnym właściwościom doskonale zastępują klasyczne techniki. Rozcieńczone, nanoszone cienką warstwą na papier przypominają akwarele. Kładzione z tuby, za pomocą pędzli i szpachli, umożliwiają uzyskanie efektów przestrzennych i przenikania barw bliskich malarstwu olejnemu. Dobrze przylegają do różnych podłoży: płótna, drewna, metalu, a nawet szkła. Ich zaletą jest też szybki czas schnięcia i niższa niż farb olejnych cena. Po wyschnięciu farby akrylowe są odporne na wodę, światło i czynniki chemiczne. Farby akrylowe pojawiły się w latach 50. XX wieku w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, następnie w Europie. Stosowane m.in. przez Marka Rothko, artystów związanych z pop art-em (Andy Warhol, Roy Lichtenstein), Davida Hockney’a, a w Polsce Zdzisława Beksińskiego czy Edwarda Dwurnika. W formie spray-u wykorzystywane przez twórców street artu.
technika graficzna druku wklęsłego, a także odbitka otrzymana tą techniką. Na wypolerowaną płytę miedzianą bądź cynkową nanosi się werniks akwafortowy (jest to wosk, asfalt, bądź żywica). Na rozprowadzonym werniksie tworzy się igłą rysunek, poprzez nacinanie werniksu i odsłanianie płyty. Następnie płytę poddaje się trawieniu w wodnym roztworze kwasu azotowego lub chlorku żelazowego. Natężenie kreski zależy od czasu trawienia, z tego powodu albo artysta dorysowuje ciągle kreski od najciemniejszych (najdłużej trawione), do najdelikatniejszych (najszybciej trawione). Istnieje też możliwość wykonania całości rysunku, a poszczególne partie rysunku w trakcie pokrywa się werniksem. Kiedy trawienie dobiegnie końca werniks się wymywa, a na podgrzaną płytę nanosi się farbę drukarską, którą należy pozostawić w rytach. Wtedy na płytę nanosi się papier i wykonuje odbitkę. Początki tej techniki datuje się na początek XVI wieku. Akwafortę uprawiali tacy artyści jak A. Durer, Rembrandt, F. Goya, a w Polsce J. Mehoffer czy J. Pankiewicz.
akwarela jest jedną z technik malarstwa. Jest farbą wodną, to znaczy, że jej spoiwo rozpuszczalne jest w wodzie. Podłożem pod farbę akwarelową jest papier bądź pergamin. Rozwój akwareli przypada na XVIII-XIX wiek, a do Polski dotarła w okresie oświecenia. Akwarela jest uważana za jedną z najtrudniejszych technik malarskich, z racji na trudności w nanoszeniu poprawek, gdyż polega na malowaniu laserunkowym – nanoszeniu na siebie warstw farby. Im większa warstwa farby na papierze, tym większe ryzyko przedarcia go pod wpływem działania wody i tarcia pędzla. Malarstwo akwarelowe nie jest trwałe. W relacji z promieniami słonecznymi farba ulega blaknięciu. Metodę akwareli często wykorzystywano do malowania szkiców i planów.
technika druku wklęsłego, a także odbitka wykonana tą techniką. W akwatincie miedzianą, bądź cynkową płytę posypuje się sproszkowaną kalafonią bądź asfaltem. Następnie proszek na płycie stapia się w piecyku. Wtedy uzyskuje się efekt jasnych punkcików na ciemnym tle, aby uzyskać negatyw, przed pieczeniem należy dodać sól kuchenną. Istnieją trzy sposoby technik wykonania akwaforty: 1. trawienie stanowe, czyli zakrywanie werniksem kolejnych części płyty; 2. bezpośrednie trawienie roztworem za pomocą pędzla na płycie; 3. stosowanie past oksydujących na niezapylonej powierzchni płyty. Akwaforta została rozpowszechniona w XVIII wieku. Jest zbliżona do akwaforty, lecz akwaforta operuje kreską, a akwatinta plamą i płaszczyzną, przez co ma ona bardziej malarski wyraz. Akwatintę uprawiał m.in. F. Goya.
usługa oferująca profesjonalne doradztwo w zakresie zakupu dzieł sztuki (nie tylko tych oferowanych przez DESA Unicum). Jest to idealne rozwiązanie dla osób, które nie są pewne tego co warto kupić, lub jaką dany przedmiot ma wartość. Doradca pomaga wybrać z bogatej oferty aukcyjnej, galeryjnej i antykwarycznej obiekt, który spełni oczekiwania estetyczne i inwestycyjne klienta.
asamblaż, assemblage, to technika polegająca na zestawieniu ze sobą różnych przedmiotów, często znalezionych lub prefabrykowanych. Stanowi rozwinięcie techniki kolażu, podczas jednak gdy ten powstaje przez zestawienie różnych elementów na płaszczyźnie, asamblaż ma wyraźnie przestrzenny charakter. Termin wprowadził Jean Dubuffet w latach 50. XX. wieku, ale pierwsze asamblaże powstawały już w okresie międzywojennym. Szczególne miejsce technika zajmowała w twórczości Kurta Schwittersa, którego koncepcja sztuki „merz”, powstającej przez zestawianie przypadkowych materiałów, osiągnęła kulminację w postacie „Merzbau” – budynku wypełnionego gromadzonymi przedmiotami i odpadami. Efekt zaskoczenia wynikający z łączenia nieprzystających do siebie elementów chętnie wykorzystywali surrealiści. W polskiej sztuce powojennej na szczególną uwagę zasługują asamblaże Tadeusza Kantora, który do swoich obrazów doklejał zniszczone koperty, torby i parasole.
publiczna sprzedaż obiektów w formie zorganizowanej, w której nabywcą zostaje ta osoba, która zaoferuje najwyższą cenę. Przedmiotem aukcji są dzieła sztuki lub obiekty kolekcjonerskie, które można wcześniej oglądać na wystawie przedaukcyjnej. Aukcję prowadzi aukcjoner, który odpowiada za przestrzeganie ustalonego regulaminu sprzedaży. Aukcja jest prowadzona w języku polskim, jednak na specjalne życzenie uczestnika aukcji niektóre spośród licytacji mogą być równolegle prowadzone w językach angielskim i niemieckim. Aby uczestniczyć w aukcji nie trzeba wnosić wadium. DESA Unicum organizuje największą w Polsce liczbę aukcji – ponad 200. Wśród nich, m.in. sztuki dawnej, sztuki współczesnej, młodej sztuki oraz tematyczne (np. prac na papierze, designu, fotografii, plansz i ilustracji komiksowych, biżuterii, grafiki artystycznej, rzeźby). Prowadzi również aukcje charytatywne, aukcje kolekcji oraz licytacje na zlecenie prywatnych podmiotów.
pionierski projekt aukcyjny realizowany przez DESA Unicum od 2008 roku. Jest to wybór prac z zakresu sztuki najnowszej, który umożliwia zapoznanie się z oryginalnym zbiorem określającym aktualne trendy. Aukcje Młodej Sztuki mają za zadanie promować artystów nowej generacji - młodych, zdolnych twórców, którzy poprzez aukcje bardzo często stawiają swoje pierwsze kroki w świecie rynku sztuki. Misją DESA Unicum jest propagowanie kolekcjonerstwa w Polsce, a tego typu aukcje stanowią dużą wartość dla upowszechniania kultury obcowania ze sztuką.
w każdej aukcji można wziąć udział również za pośrednictwem Internetu. Licytować na żywo on-line odbywa się przy użyciu platformy licytacyjnej DESA Unicum https://bid.desa.pl. Platforma umożliwia także obserwowanie przebiegu aukcji na żywo, bez konieczności rejestrowania się.
osoba prowadząca aukcję. Rozpoczyna licytację podając cenę wywoławczą i decyduje o wysokości kolejnych postąpień. Po złożeniu pierwszej oferty kolejne osoby mogą oferować wyższe stawki. Aukcjoner wskazuje licytujących, ogłasza zakończenie licytacji oraz wskazuje zwycięzcę. Uderzenie przez niego młotkiem oraz ogłoszenie “sprzedane” oznacza zakończenie licytacji obiektu. Aukcjoner ma prawo do dowolnego rozdzielania lub łączenia obiektów oraz do ich wycofania z licytacji bez podania przyczyn. Opisy zawarte w katalogu aukcji mogą być uzupełnione lub zmienione przez aukcjonera lub osobę przez niego wskazaną przed rozpoczęciem licytacji.
awangarda po II wojnie światowej wykształciła zupełnie nowe, świeże nurty takie jak: sztuka konceptualna, sztuka ziemi oraz minimalizm. Powojenni artyści pokrzepieni chęcią odbudowy i stworzenia nowego życia, wyzbywali się kanonów związanych z przeszłością. Teoretyzowali sztukę i stawiali na traktowanie sztuki, jako narzędzie do społecznego postępu. Sztuka przestała być tworzona z powodów estetycznych, lecz z racji egzystencjalnych. Artyści tworzyli określone socrealizmem obrazy na państwowe zlecenia, lecz wraz z odwilżą z 1956 roku, dającej częściową liberalizację twórczą, zaczęli tworzyć najciekawsze obiekty, dające upust twórczemu głodowi. W zbiorach z tego okresu możemy znaleźć prace Tadeusza Kantora, Erny Rosenstein, Andrzeja Wróblewskiego, Romana Opałki czy Jana Dobkowskiego.
jest to platforma licytacyjna DESA Unicum, dzięki której można wziąć udział w aukcji za pośrednictwem Internetu. Klienci mogą licytować w czasie rzeczywistym on-line obiekty wystawiane na aukcji. Aby wziąć udział w aukcji za pomocą bid.desa.pl należy zarejestrować się nie później niż 12 godzin przed rozpoczęciem licytacji. Po zarejestrowaniu się na portalu aukcyjnym, należy poczekać na kontakt z naszym pracownikiem, który po weryfikacji danych, akceptuje możliwość udziału klienta w aukcji.
ogólnopolski konkurs malarstwa współczesnego dla artystów. Biennale organizowane jest co dwa lata przez Galeria Bielska Jesień. Konkurs ma formułę otwartą, nie narzucając tematyki, techniki czy wieku. Nagroda skupia się wokół twórczości artysty z ostatnich dwóch lat, a laureat nagrody Grand Prix otrzymuje 30 000 zł. Do grona laureatów należą: Wilhelm Sasnal, Jakub Ciężki, Ewa Juszkiewicz, Martyna Czech czy Tomasz Kulka, który otrzymał nagrodę Grand Prix w 2021 roku. Są to artyści, których można znaleźć w naszej ofercie cyklicznych aukcji Sztuka Współczesna. Nowe Pokolenie po 1989.
biżuteria to wyrób złotniczy i jubilerski będący ozdobą ciała. Tworzony z metali i kamieni szlachetnych odznacza się artyzmem. Człowiek od zawsze pragnął się otaczać i ozdabiać drogimi, pięknymi przedmiotami. Wówczas biżuteria stała się podstawową formą pokazania swojego statusu społecznego. Biżuteria swoją cenę zyskuje z racji drogocennych kamieni i metali wykorzystywanych do tworzenia obiektu, jak i z racji artystycznego kunsztu wyrafinowanych kształtów i kompozycji.
jedną z cech nadających kamieniom szlachetnym ich wartość jest brylancja – zjawisko świetlne dzięki, któremu kamień się iskrzy. Fascynujący blask i połysk jest rezultatem odpowiedniego szlifu kamienia. Cały efekt działa na zasadzie zwierciadła: promienie słoneczne wpadają przez taflę kamienia, gdzie załamują się i odbijają oraz rozpraszają, przez odpowiednio dobrany kształt formy kamienia. Im lepiej dobrany jest kształt do proporcji kamienia podczas szlifu, tym większy blask z kamienia można wydobyć. Wyróżnia się cztery rodzaje brylancji: wewnętrzną – połysk spowodowany odbiciem światła od powierzchni kamienia, zewnętrzną – połysk spowodowany odbiciem światła od fasety (ukosu krawędzi) podstawy kamienia; scyntalacyjną – migoczący połysk przy obracaniu kamienia; rozproszoną – gra barw zależna od wielkości faset i kąta rozwarcia korony.
jest to najniższa kwota, za którą można sprzedać obiekt bez dodatkowej zgody sprzedającego. Cena gwarancyjna zawarta jest pomiędzy ceną wywoławczą a dolną granicą estymacji. Jej wysokość jest informacją poufną. Poszczególne obiekty mogą, ale nie muszą posiadać ceny gwarancyjnej. Jeżeli w drodze licytacji cena gwarancyjna nie zostanie osiągnięta, zakończenie licytacji skutkuje zawarciem transakcji warunkowej. Fakt ten zostaje ogłoszony przez aukcjonera po uderzeniu młotkiem.
ostatecznie wylicytowana kwota za obiekt na aukcji. Nazywana zwyczajowo ceną spod młotka ze względu na symboliczne uderzenie młotka, którym aukcjoner zaznacza sprzedaż i zakończenie licytacji danego obiektu. Cena młotkowa nie uwzględnia opłaty aukcyjnej, dlatego nie jest ceną rzeczywistą (ceną nabycia).
nazywana również ceną rzeczywistą. Jest to cena końcowa jaką nabywca jest zobowiązany zapłacić za obiekt. Składa się na nią wylicytowana kwota, opłata aukcyjna oraz opłaty dodatkowe wynikające z oznaczeń katalogowych obiektu.
to inaczej pierwsze postąpienie. Jest to cena od której aukcjoner rozpoczyna licytację. Obiekty licytowane są w górę, tzn. licytacja może zakończyć się na kwocie wyższej niż cena wywoławcza lub równej tej kwocie. O wysokości ceny wywoławczej decyduje aukcjoner.
kamienie szlachetne posiadają inkluzje, czyli znamiona wewnętrzne oraz skazy – znamiona zewnętrzne. Zarówno inkluzje jak i skazy są wynikiem procesu powstawania kamieni, co sprawia, że nie ma dwóch takich samych kamieni szlachetnych. Czystość kamienia oceniana jest na podstawie tych zanieczyszczeń – zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych. Im mniej inkluzji, tym cenniejszy jest kamień. Wyróżnia się 5 podstawowych klas czystości: (od najczystszej) LC – lupowo czysty, VVS – bardzo, bardzo małe inkluzje, VS – bardzo małe inkluzje, SI małe inkluzje, P – zanieczyszczenia. Oznacza to, że większa masa (karat) kamienia szlachetnego, nie zawsze oznacza wyższą cenę. Idealnie czyste kamienie są rzadkością, więc dużym zainteresowaniem cieszą się kamienie od klasy SI w górę.
prawo twórcy i jego spadkobierców do otrzymywania wynagrodzenia z tytułu dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy dzieł. Do obiektów objętych tym prawem doliczana jest opłata na podstawie stawek zawartych w regulaminie sprzedaży aukcyjnej DESA Unicum. Obiekty, które objęte są opłatą z tego tytułu, są oznaczone w katalogu symbolem „koniczynki”.
technika druku wypukłego, a także odbitka wykonana tą metodą. Drzeworyt tworzy się nanosząc szkic na deskę, a następnie wycinając go ostrymi dłutami. Następnie na deskę nanosi się tusz, przykłada papier i poprzez uciskanie wydobywa wycięty kształt. Wycięta dłutem forma na odbitce jest białą plamą, natomiast pozostawiona – czarną. Drzeworyt swoją popularność w Europie zyskał w XIV wieku, wtedy tworzone były wyłącznie kontury, dopiero w XV wieku dodano szrafowanie (cieniowanie za pomocą kreseczek). Na przełomie XV i XVI wieku największym mistrzem drzeworytu był A. Durer. Drzeworyt był używany w celach ilustrowania książek, kalendarzy, kart do gry itp. W XVII i XVIII wieku drzeworyt został zastąpiony przez techniki metalorytnicze. Ponowne odrodzenie drzeworytu nastąpiło z chwilą zapoznania się z drzeworytem japońskim, przez P. Gaugina i E. Muncha. W Polsce drzeworyt popularny był do przedstawiania form ludowych, jak to robił np. W. Skoczylas.
école de paris – czyli szkoła paryska, określa nowe zjawiska zaistniałe w Paryżu dzięki napływowi do francuskiej stolicy imigrantów z Europy Środkowo-Wschodniej z początku XX wieku. Przedstawiciele École de Paris tworzą bardzo różnorodne prace. Nie charakteryzuje ich ogólna technika czy podejmowanie wspólnych tematów. Była to zintegrowana między sobą społeczność, która wzajemnie się inspirowała. Do École de Paris należeli: Olga Boznańska, Mela Muter, Tamara Łempicka, Eugeniusz Zak, czy Mojżesz Kisling.
osoba posiadający wieloletnie doświadczenie w wycenie i potwierdzaniu autentyczności dzieł sztuki, specjalista w określonych dziedzinach sztuki.
w XX w. wielu artystów porzuciło koncepcję, zgodnie z którą sztuka ma naśladować świat zewnętrzny. W swoich pracach dążyli do wyrażenia subiektywnych emocji lub nastrojów społecznych. Posługiwali się deformacją i nienaturalnie jaskrawymi barwami, zestawianymi z mocnym, czarnym konturem. Ich malowane szybkimi pociągnięciami pędzla obrazy wyróżniają się bogatą fakturą. Ważnym źródłem inspiracji stała się w tym czasie lokalna i pozaeuropejska twórczość nieprofesjonalna. Najbardziej znany jest ekspresjonizm niemiecki, reprezentowany przez grupy Die Brücke (1905-1913) i Der Blaue Reiter (1912-1914). Do znanych ekspresjonistów należą też działający w Austrii Egon Schiele i Oskar Kokoschka, czy czynni we Francji Marc Chagall i Chaim Soutine. W Polsce najważniejszym ugrupowaniem tworzącym w duchu ekspresjonizmu był poznański Bunt.
zwana także ceną estymacyjną. Jest to szacunkowa wartość jaką obiekt może osiągnąć na aukcji. Estymację określają specjaliści domu aukcyjnego na podstawie stanu obiektu, jego unikalności, jakości, proweniencji, a także ostatnich cen jakie podobne dzieła osiągnęły na rynku sztuki. Zazwyczaj estymacje pojawiają się przy każdym z obiektów w katalogu aukcyjnym. Licytacja zakończona w przedziale estymacji lub powyżej górnej granicy estymacji jest transakcją ostateczną. Estymacje nie uwzględniają opłaty aukcyjnej ani żadnych opłat dodatkowych.
transakcje aukcyjne zawierane są w polskich złotych, jednakże estymacje w katalogu aukcyjnym mogą być podawane w euro, funtach brytyjskich lub dolarach amerykańskich. Odzwierciedlają one w przybliżeniu cenę przy obecnym kursie waluty dla klientów zagranicznych. Kurs walut w dniu aukcji może się różnić od tego w dniu druku katalogu, informacja ta ma więc charakter orientacyjny.
termin często stosowany wymiennie z określeniami: „figuratywizm”, „sztuka figuratywna”, „sztuka przedstawiająca”, dla oznaczenia twórczości ukazującej ludzi, zwierzęta i przedmioty w ich realnych kształtach. Pojęcie wprowadzone do obiegu w XX w. wraz z rozpowszechnieniem się abstrakcjonizmu, aby odróżnić od niego tendencje traktujące rzeczywistość jako punkt odniesienia dla przedmiotu przedstawienia. W tym znaczeniu figuracja związana jest z nowoczesną refleksją nad naśladowczą funkcją sztuki, ale w przeciwieństwie do abstrakcji, szuka możliwości powrotu do figury ludzkiej i metafory plastycznej. Niekoniecznie posługuje się przy tym konwencją realistyczną – człowiek znajduje się w centrum uwagi wielu artystów z kręgu ekspresjonizmu, którzy jednak poddają jego postać daleko posuniętej deformacji, komentując jego egzystencjalną kondycję we współczesnym świecie. Odmiennie figuracją posługiwali się artyści tworzący zgodnie z doktryną realizmu socjalistycznego. W tym wypadku celowo nawiązywano do tradycyjnej formy, aby w sposób zrozumiały dla większości społeczeństwa komunikować propagandowe treści.
dokument przygotowany przez DESA Unicum, którego wypełnienie wymagane jest od osób, które chcą wziąć udział w licytacji.
fotografia to technika mająca na celu zarejestrowanie trwałego obrazu, za pomocą światła na materiale światłoczułym. Pierwsza fotografia powstała w 1827 roku. Od tego momentu na fotografię zaczęła panować moda, panująca w gruncie rzeczy aż do dziś. Fotografia zostaje wykorzystywana w różnych celach – dokumentalnych, naukowych czy artystycznych. Nowe medium zaczyna fascynować artystów. Powstają fotografie modowe, awangardowe, portrety i wiele innych. Operowanie światłem i ruchem zaczęło podpowiadać artystom coraz więcej rozwiązań, które, na przestrzeni tylu lat – wydają się niewyczerpane. Pożądane zaczęły być fotografie zarówno artystyczne, jak i pokazujące celebrytów, czy niecodzienne sytuacje. Artystami tworzącymi fotografie są między innymi: Stanisław Ignacy Witkiewicz, Natalia Lach-Lachowicz, Ewa Partum, czy Piotr Uklański.
początkowo nazwa bloga, stworzonego w 2010 r. przez amerykańskiego twórcę z nurtu street artu, występującego pod pseudonimem Poesia. Skonsolidował on międzynarodowe grono artystów, którzy wywodzą się ze sztuki graffiti i sięgają po język abstrakcji geometrycznej. Interesuje ich studium przestrzeni, wyrażanej za pomocą nakładających się na siebie linii i płaszczyzn w kontrastowych barwach. Obecnie jedna z najlepiej zorganizowanych grup z nurtu street artu, tworzy prace w przestrzeni publicznej i bardziej kameralne formy pokazywane na licznych wystawach. W Polsce graffuturyzm reprezentują Nawer (Łukasz Habiera) i Pener (Bartosz Świątecki).
grafika jest to dział sztuk pięknych, określający techniki pozwalające na powielanie wzoru na papierze, tkaninie, bądź innym medium. Może się dzielić na użytkową, bądź artystyczną (warsztatową). Grafika zyskała popularność wraz z wynalezieniem druku, na początku XV wieku. Techniki włączające się w grafikę to między innymi drzeworyt, linoryt, miedzioryt czy akwaforta. W Polsce grafika warsztatowa kojarzona jest przede wszystkim z XX wiekiem. Słynnymi twórcami grafik w Polsce byli między innymi Władysław Skoczylas i Stanisław Szukalski. W grafice tworzyli prace również Pablo Picasso, Leon Wyczółkowski oraz Mojżesz Kisling.
działalność Grupy Krakowskiej dzieli się na dwa okresy. I Grupa Krakowska (1932-1937) powstała w gronie studentów krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych o radykalnych, lewicowych poglądach. Młodzi artyści sprzeciwiali się tradycyjnym metodom nauczania i młodopolskiemu wyobrażeniu o wyróżnionym statusie artysty. Pragnęli tworzyć sztukę zaangażowaną, reagującą na problem bezrobocia, ubóstwa i rozwarstwienia społecznego. Jednocześnie nie mieli jednolitego programu, a w kręgu ich inspiracji znalazł się ekspresjonizm, kubizm i surrealizm. Utrzymywali też bliskie związki z eksperymentalnym teatrem Cricot. II Grupa Krakowska została powołana w 1957 r. i zyskała status oficjalnego stowarzyszenia. Ważne miejsce na mapie artystycznej stanowiła prowadzona przez nią galeria i kawiarnia w piwnicy pałacu Krzysztofory. Poczucie ciągłości zapewniała obecność Marii Jaremy i Jonasza Sterna, członków przedwojennej formacji. Ważną rolę w środowisku pełnił również Tadeusz Kantor, wspólnie z Mieczysławem Porębskim rozwijając jego podłoże teoretyczne.
Jedno z najbardziej wyrazistych środowisk twórczych w Polsce lat 80. XX w., tworzone przez Ryszarda Grzyba, Pawła Kowalewskiego, Jarosława Modzelewskiego, Włodzimierza Pawlaka, Marka Sobczyka i Ryszarda Woźniaka. Artyści nie mieli wspólnego programu, połączyły ich więzy koleżeńskie. Malarstwo Gruppy wpisuje się w neoekspresjonistyczne tendencje w sztuce europejskiej tego czasu. Anarchistyczne i prowokacyjne w duchu, wykorzystuje deformację, krzykliwe kolory i bogatą symbolikę. Porusza ważkie tematy społeczne, polityczne i egzystencjalne, posługując się językiem poetyckim i niepozbawionym humoru.
gwasz to rodzaj farb, a także technika malarska oraz sporządzony tą techniką obraz. Jako farba wodna, przypomina akwarelę, ale w przeciwieństwie do niej, dzięki dodatkowi kredy lub białego pigmentu, jest nieprzejrzysta. Dobrze pokrywa papier biały i barwny, karton oraz pergamin. Jako technika występuje autonomicznie albo w połączeniu z akwarelą. Właściwości kryjące sprawiają, że doskonale nadaje się do podkreślenia partii oświetlonych lub wykonania autorskich poprawek. Często wykorzystywany również do malowania szkiców do obrazów olejnych. Technika znana od średniowiecza, stosowana do iluminacji manuskryptów. Rozpowszechniona w XVII i XVIII wieku, szczególnie w miniaturach portretowych. Sam termin „gwasz” wprowadzony w XVIII wieku we Francji. Obrazy wykonane techniką gwaszu są wrażliwe na wilgoć i światło.
hiperrealizm (inaczej fotorealizm, superrealizm) to nurt w malarstwie i rzeźbie, dążący do oddania rzeczywistości z fotograficzną wiernością. Od lat 60. XX w. rozwijał się w Nowym Jorku, w latach 70. zyskując popularność również w Europie. Hiperrealistyczne obrazy malowane są na podstawie fotografii, często rzutowanych na płótno i przenoszonych przy pomocy pędzla lub aerografu. Do najczęstszych tematów należą pozornie przypadkowe miejskie kadry, z parkingami samochodowymi i witrynami sklepowymi – artyści wykorzystują szklane i metaliczne powierzchnie, aby pokazać refleksy świetlne i wielokrotne odbicia przedmiotów. Chuck Close, jeden z najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli gatunku, zasłynął z portretów i autoportretów malowanych z precyzją, umożliwiającą rozróżnienie pojedynczych włosów i porów skóry postaci.
ikona jest sakralnym obrazem przedstawiającym osoby święte. Najczęściej jest to obraz malowany na desce, jednak istnieją również ikony wykonane w technice mozaiki bądź reliefu. Tradycja ikon wywodzi się z Bizancjum. Uważana jest przez wiernych nie tyle za wizerunek świętego, co wręcz za jego uosobienie. Ikony były tworzone według ściśle ustalonych zasad, na specjalnych drewnianych deskach. Kompozycja nie mogła być ustalana przez artystę, tylko miała się opierać na zasadach skonstruowanych przez kościół i tradycję. Technika malowania ikon rozwinęła się z późno antycznej enkaustyki, a także z malarstwa temperowego. Sposób malowania jest kontynuowany i niezmienny od stuleci. Osoby tworzące ikony operują wyłącznie czystymi barwami, które również mają swoje znaczenie symboliczne, jak np. biel oznaczająca boskość i niewinność. Ikony są malowane płaszczyznowo, a ich iluzjonistyczne tło zazwyczaj stanowi złoto.
instalacja to wieloelementowa realizacja artystyczna wykonana do konkretnego miejsca. Artysta tworzący instalację komponuje ze sobą obiekty, tak aby wchodziły w relacje ze sobą nawzajem i otoczeniem. Często wypełnia przestrzeń całego pomieszczenia lub galerii. Instalacje powstają też poza instytucjami sztuki – wykorzystuje się je m.in. przy rewitalizacji budynków pofabrycznych. Są też sposobem na wprowadzenie sztuki do przestrzeni publicznej (np. Pozdrowienia z Alej Jerozolimskich Joanny Rajkowskiej w Warszawie). Do stworzenia instalacji artyści wykorzystują różne media, często aranżują przedmioty znalezione i prefabrykowane. W zależności od dominującego medium wyróżnia się instalacje malarskie, rzeźbiarskie, dźwiękowe i wideo. W sztuce instalacji nacisk kładzie się nie na estetykę pracy, lecz na doświadczenie odbiorcy. Termin instalacja wszedł do powszechnego użycia w latach 70. XX wieku. Od lat 90. jest to jedna z wiodących form wypowiedzi współczesnych artystów. Zjawisko wywodzi się z działań dadaistów, surrealistów i twórców Bauhausu w pierwszej połowie XX wieku, dążących do zniesienia granic między gatunkami oraz między sztuką a rzeczywistością. Te wczesne aranżacje przestrzenne określane są pokrewnym terminem „environment”.
uporządkowany spis obiektów wystawionych na licytację w ramach konkretnej aukcji. Katalog zawiera ich dokładne zdjęcia oraz przedstawia ich podstawowe dane tj. nazwisko artysty, tytuł, czas powstania, proweniencje, główne wystawy i publikacje, na których się pojawiły. Dodatkowo obiekty opatrzone są dokładnymi opisami. Katalog dostępny jest w formie elektronicznej na stronie internetowej desa.pl. Dla niektórych aukcji katalog jest dostępny również w formie drukowanej.
nazwana imieniem niemieckiej artystki aktywnej na początku XX wieku, nagroda Käthe Kollwitz jest przyznawana każdego roku od 1960, artystom mieszkającym i pracującym w Berlinie, za całokształt ich dorobku artystycznego. Konkurs jest organizowany i fundowany przez Akademie der Künste wraz z Cologne Kreissparkasse. Laureaci otrzymują jako nagrodę 12 tysięcy Euro oraz szansę na zorganizowanie monograficznej wystawy wraz z publikacją. Laureatami konkursu na przestrzeni lat były, m.in.: Mona Hatoum i Adrian Piper.
unikalny numer przypisany każdej aukcji w DESA Unicum. Dzięki niemu odróżnia się od siebie poprzednie i kolejne aukcje. Kod aukcji pojawia się m.in. w każdym katalogu aukcyjnym oraz na stronie aukcji online.
kolaż, collage, jest to technika polegająca na zestawieniu na jednej płaszczyźnie różnych materiałów. Na początku eksperymentowano z przyklejaniem do płótna wyciętych zdjęć, form z papieru czy tkanin. Z czasem natomiast zaczęto przytwierdzać także rożne przedmioty, piasek, drewno czy przyspawać różne mechanizmy i wszystko co tylko zdoła się przytwierdzić do obrazu. Pierwsze prace kolażowe zaczęły powstawać w 1912 roku. Prekursorami i autorami kolaży byli kubiści P. Picasso i G. Braque. Zaczęli oni wprowadzać do swoich prac kawałki tkanin, papieru czy piasek. Wkrótce technika kolażu zyskała na popularności i zaczęli interesować się nią również inni artyści. Dalszy rozwój kolażu poprowadził do przestrzennego rozwiązania, czyli do asamblażu (assemblage) – kolażu wychodzącego w przestrzeń.
komiks jest to fabularyzowana ilustracja podzielona na sekwencje, zwykle zawiera również tekst. Początki popularności komiksu określa się na przełom XIX i XX wieku, kiedy to obrazki komiksowe były publikowane w prasie w charakterze komediowym. Wraz z rosnącą popularnością, wkrótce zostawały publikowane w osobnych zeszytach. Spopularyzowane wraz z nurtem pop-artu, w Stanach Zjednoczonych sukcesem okazały się historie o super-bohaterach. W Polsce natomiast powodzenie zyskały serie komiksów o Koziołku Matołku, czy później Tytus, Romek i Atomek Henryka Jerzego Chmielewskiego. Polscy słynni artyści tworzący komiks to również między innymi Bogusław Polch, Janusz Christa czy Mieczysław Wiśniewski.
sposób sprzedaży obiektów na aukcji. Licytacja odbywa się w tempie 60-100 obiektów na godzinę. Licytacja zawsze odbywa się "w górę" poprzez postąpienie.
bezpośredni, aktywny udział w aukcji odbywającej się w domu aukcyjnym DESA Unicum. Warunkiem osobistego uczestnictwa w licytacji jest wypełnienie formularza rejestracyjnego i odebranie tabliczki z numerem. Po zakończeniu aukcji należy zwrócić tabliczkę z numerem w punkcie rejestracji, a w przypadku zakupu należy odebrać potwierdzenie zawartych transakcji.
licytacja przez telefon za pośrednictwem jednego z pracowników DESA Unicum. Pracownik łączy się z klientem przed rozpoczęciem licytacji danego obiektu i licytuje w imieniu klienta obiekt do wskazanej kwoty. Usługa ta jest darmowa i poufna. Zlecenie jej należy dokonać minimum 24 godziny przed aukcją, za pomocą formularza dostępnego na stronie internetowej, w siedzibie domu aukcyjnego DESA Unicum lub w katalogu aukcji. Osoba, która zgłasza chęć uczestnictwa w licytacji telefonicznej jest zobowiązana do wskazania numerów obiektów, które zamierza licytować oraz numeru telefonu, pod który pracownik DESA Unicum zadzwoni do niej w czasie aukcji.
licytowanie wskazanego przez klienta obiektu do określonej ceny przez pracownika DESA Unicum. Za pomocą formularza dostępnego na stronie internetowej, w siedzibie naszego domu aukcyjnego lub w katalogu aukcji, klient podaje maksymalną kwotę jaką chce zapłacić za dany obiekt. Nasi pracownicy dołożą wszelkich starań, aby klient zakupił wybrany obiekt w możliwie jak najniższej cenie, nie niższej jednak niż cena gwarancyjna. Jeśli limit jest niższy niż cena gwarancyjna wówczas dochodzi do transakcji warunkowej. W przypadku dwóch lub większej ilości zleceń z takim samym limitem decyduje kolejność zgłoszeń. Opisana usługa jest darmowa i poufna.
osoba lub podmiot biorący aktywny udział w aukcji. Osoba licytująca może być obecna na sali aukcyjnej, licytować przez telefon lub online. Licytujący, który zaoferował najwyższą kwotę zaakceptowaną przez aukcjonera jest zwycięzcą licytacji. Podczas aukcji, licytujący bierze osobistą odpowiedzialność zapłaty za wylicytowane obiekty.
tradycyjna technika grafiki warsztatowej, a dokładniej druku wypukłego, stosowana od XIX wieku, a także odbitka wykonana tą techniką. Na matrycę z linoleum nanosi się szkic, który później wycina się ostrym dłutkiem. Na wykonaną pracę nanosi się farbę drukarską oraz papier i odbija na prasie drukarskiej. Linoryt może być monochromatyczny, bądź wielobarwny. Polskimi mistrzami linorytu byli m.in. J. Gielniak i S. Fijałkowski. Linoryt jest łatwiejszy w wykonaniu niż drzeworyt, z racji, że w linoleum można rzeźbić z każdej strony, w przeciwieństwie do drzeworytu w którym trzeba kierować narzędzie wprost do słojów drewna. W technice linorytu tworzyli także H. Matisse, czy P. Picasso. Obecnie linoryt nie jest najpopularniejszą techniką, z takiej racji, że wymaga ona dużo pracy i wiele czasu.
tabliczka z numerem licytacyjnym przypisana konkretnemu licytującemu, którą należy odebrać w punkcie rejestracji przed rozpoczęciem aukcji. Osoba biorąca udział w aukcji posługuje się nią aby licytować, a aukcjoner wyczytuje numer tabliczki przy każdym zasygnalizowaniu podbicia ceny oraz w momencie wygrania licytacji przez daną osobę.
nagroda przyznawana co roku przez francuską organizację ADIAF (Association pour la Diffusion Internationale de l'Art Français) artystom mieszkającym na terenie Francji. Zwycięzca konkursu otrzymuje nagrodę w wysokości 35 tysięcy Euro, oraz fundusze w wysokości do 30 tysięcy Euro, aby zorganizować swoją wystawę w Centre Georges Pompidou w Paryżu. Pierwszym laureatem nagrody w roku 2001 był Thomas Hirschhorn, a w roku 2021 została ona przyznana Lili Reynaud-Dewar.
przedmioty artystyczne z metalu o użytkowym i dekoracyjnym charakterze, a także dziedzina sztuki zajmująca się tymi przedmiotami. Termin niekiedy zawężany do obróbki metali na zimno (np. poprzez wyklepywanie młotkiem i wyginanie szczypcami), w szerokim rozumieniu obejmuje wszystkie techniki kształtowania metali, w tym kowalstwo artystyczne, odlewnictwo i złotnictwo. Przedmioty z metalu (m.in. naczynia, przedmioty rytualne, broń, elementy architektoniczne, rzeźby) wytwarzano od czasów prehistorycznych, ale termin „metaloplastyka” wszedł do użycia w latach 20. XX w.
przedmiot używany przez aukcjonera w trakcie aukcji. Uderzenie młotkiem przez aukcjonera oznacza akceptację najwyższej oferty za obiekt oraz zawarcie umowy sprzedaży między DESA Unicum a kupującym.
modernizm datuje się na okres od lat 60. XIX do lat 70. XX wieku. Określa on ogół kierunków artystycznych, architektonicznych i literackich z tamtego czasu. Architektura modernistyczna zrywa z dekoracyjnością form na rzecz funkcjonalności. Architekci uważali, że piękno stanowi praktyczność. Sztuka natomiast opierała się na opozycji wobec realizmu. Jest to czas, gdy pojawia się impresjonizm. „Malarze światła” pod wpływem prekursora, Édouarda Maneta, skupiali się na spokoju, refleksji i ulotności chwili. W Polsce modernizm określamy jako sztuka Młodej Polski, czy secesja. Duży wpływ na polską sztukę miało hasło sztuka dla sztuki. W obrazach takich artystów jak na przykład Jacek Malczewski, pojawiała się znacząca symbolika. Wielkim powodzeniem cieszyła się także sztuka związana historyczna bądź związana z polską wsią i krajobrazem. Te tematy podejmowali między innymi Jan Matejko, Leon Wyczółkowski, Wojciech i Jerzy Kossakowie czy Józef Pankiewicz.
nagroda przyznawana artystom za całokształt twórczości przez Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków od 1973. Jest to najstarsze wyróżnienie w dziedzinie sztuk plastycznych w Polsce. Laureatem może zostać artysta żyjący, którego twórczość jest oryginalna i wychodzi poza ramy. Wśród laureatów znajdują się artyści pojawiający się na naszych aukcjach sztuki współczesnej: Stefan Gierowski, Ryszard Winiarski, Tadeusz Dominik czy Stanisław Fijałkowski.
ogólnopolska nagroda przyznawana w dziedzinie malarstwa w Gdańsku od 2000 roku, w której jury zasiadają najwybitniejsi malarze oraz historycy i teoretycy sztuki. Pierwszą laureatką nagrody była Teresa Pągowska, a po niej nagrodę otrzymali jedni z najbardziej rozpoznawalnych dziś malarzy w Polsce, m.in.: Jacek Sempoliński, Stefan Gierowski, Tadeusz Dominik czy Jarosław Modzelewski. W skład nagrody wchodzi nie tylko wynagrodzenie finansowe, lecz także zorganizowana retrospektywna wystawa twórczości laureata, publikacja oraz statuetka Marsjasza.
nagroda przyznawana od 1984 roku przez muzeum sztuki brytyjskiej Tate Britain. W konkursie mogą wziąć udział artyści mieszkający na stałe lub urodzeni w Wielkiej Brytanii, którzy nie przekroczyli 50. roku życia. Nagroda skupia się wokół ostatnich osiągnięć artysty bardziej niż na ich całym dorobku artystycznym. Laureat nagrody otrzymuje 25 000 funtów brytyjskich. W 2021 laureatem był kolektyw artystyczny Array Collective.
nurt w polskiej sztuce lat 80. XX w., wpisujący się w międzynarodową tendencje neoekspresjonistyczne (w Niemczech grupa Neue Wilde, we Włoszech Transavanguardia, we Francji Figuratio libre, w Stanach Zjednoczonych New Image Painting). Po okresie dominacji sztuki minimalistycznej i konceptualnej, artyści powrócili do malarstwa nasyconego emocjami i figuracji. W Polsce duże, jaskrawe obrazy, o anarchistycznym i prowokacyjnym wydźwięku, stanowiły manifestację wolności w mrocznej rzeczywistości stanu wojennego. Artyści tworzyli raczej w oparciu o intuicję niż konkretny program, chętnie zrzeszali się jednak w grupach koleżeńskich, m.in. Łodzi Kaliskiej, Pomarańczowej Alternatywie, Luxusie, Gruppie, Kole Klipsa, Neue Bieriemiennost.
po okresie zdominowanym przez abstrakcję, od początku lat 60. XX w. w obrazach z różnych ośrodków europejskich i amerykańskich powracają sylwetki ludzi, zwierząt i przedmiotów. Artyści nie przedstawiali ich zgodnie z naturą, lecz podług własnych, subiektywnych wrażeń. Formy są zdeformowane, a perspektywa zachwiana. Przeważa ciemna kolorystyka, wyrażająca powojenny pesymizm i katastrofizm. Do najbardziej znanych przedstawicieli nowej figuracji należeli: Francis Bacon, Jean Dubuffet, Alberto Giacometti czy David Hockney. W Polsce nurt ten rozwijał się zarówno pod wpływem zagranicznych, jak i rodzimych wzorców. Już w latach 50. XX w. ekspresyjnie ujętą figurą posługiwali się Andrzej Wróblewski, Bronisław Wojciech Linke i Jan Lebenstein, a ich twórczość stała się punktem odniesienia dla artystów takich jak Marek Sapetto, Teresa Pągowska, czy artyści z grupy Wprost.
przełomowy rok 1989 przyniósł zasadnicze zmiany w kulturalnej polityce Polski. Uzyskano wówczas całkowitą autonomię, jednak na rzecz odebrania dofinansowania artystów. Komunistyczne państwo mimo cenzury, tworzyło artystyczne społeczności i zlecało dobrze płatne projekty. Mimo podburzonego charakteru państwa, polska sztuka po 1989 roku jednak nie skupiała się na politycznym oczernianiu. Fakt zdominowania społeczeństwa przez elektroniczne media, odbija się na sztuce lat 90. Obrazy przestają wzbudzać wielkie zainteresowanie, jakie jeszcze do niedawna posiadały. Tradycyjny wzorzec kultury zostaje odrzucany. Powstaje wówczas zainteresowanie ciałem i cielesnością. Umysłem, seksualnością i destrukcją. W tym okresie tworzą: Martyna Czech, Agata Kus, Jadwiga Sawicka, Agata Bogacka, czy Zbigniew Rogalski.
indywidualny numer dla każdego obiektu aukcyjnego w DESA Unicum.
przedmiot wystawiony (przez komitenta) na aukcję w DESA Unicum. Może być nim dzieło sztuki lub przedmiot o charakterze kolekcjonerskim.
termin odnoszący się do obiektu, który z powodu braku ofert lub nieosiągnięcia ceny minimalnej pozostaje niesprzedany i wycofany. Pozostaje we własności komitenta. Aukcjoner ma także prawo do wycofania obiektu z licytacji bez podania przyczyn.
obiekty prezentowane w katalogu aukcyjnym. Opatrzone ilustracjami wraz z fachową wyceną oraz rzetelnym opisem wykonywanym z wykorzystaniem doświadczenia i fachowej wiedzy naszych pracowników oraz współpracujących z nami ekspertów. Opisy zawarte w katalogu aukcji mogą być uzupełnione lub zmienione przez aukcjonera lub osobę przez niego wskazaną przed rozpoczęciem licytacji.
technika olejna polega na malowaniu farbami olejnymi, czyli takimi, których spoiwo rozpuszczalne jest w oleju. Najczęściej jest to olej lniany. Podłożem do malarstwa olejnego jest przeważnie płótno, deska bądź blacha, rzadziej papier. Jest to trwała technika umożliwiająca wprowadzanie poprawek oraz wydobycie głębi. Wyróżnia się dwie metody malarstwa olejnego – warstwową, w której na zaprawę kładzie się podmalówkę z szybkoschnących farb i na nią warstwowy nakład farb, oraz alla prima, polegająca na kładzeniu farb od razu na zaprawę. Pierwsze informacje o malarstwie olejnym pochodzą ze starożytności, jednak swoją popularność zyskało w Niderlandach w XV wieku. Wtedy włoscy mistrzowie używając wodnych technik malarskich zachwycili się mocą iluzji wydobytą z niderlandzkich olejnych obrazów. Po tym zdarzeniu malarstwo olejne zostało najpopularniejszą europejską techniką malarską.
formalna propozycja kupna obiektu złożona przez licytującego w trakcie trwania aukcji. Oferta nabycia obiektu jest wiążąca po zaakceptowaniu jej przez aukcjonera.
op-art, czyli sztuka wizualna, optyczna, to kierunek oddziałujący na wielu polach sztuki – w malarstwie, grafice, czy modzie. Swój szczyt popularności osiągał w latach 50. i 60. XX wieku. Skupia się na kwestii wizualnej i wzrokowej. W tym celu, w dziełach wykorzystywane są różne abstrakcyjne kompozycje geometryczne, wprawiające wzrok odbiorcy w pewną pułapkę przestrzenną. Granie kolorem oraz kształtem sprawia złudzenie optyczne, które skutkuje pozornym ruchem obrazu. Tworzenie tego rodzaju sztuki, wymaga wiedzy matematycznej i doskonałej znajomości proporcji. Za twórcę op-artu uznaje się węgierskiego artystę – Victora Vasarely'ego. W Polsce sztuką w tym kierunku zajmowali się między innymi Wojciech Fangor, Ryszard Winiarski czy Julian Stańczak. Kompozycje przestrzenne tworzył również Henryk Stażewski.
jest to stały procent, który pokrywa wszystkie usługi pośredniczącego w sprzedaży domu aukcyjnego DESA Unicum. Kwota ta doliczana jest do ceny wylicytowanej, stanowi część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%. Opłata aukcyjna obowiązuje również w sprzedaży poaukcyjnej, w przypadku kiedy obiekt nie został sprzedany w ramach aukcji.
określenie używane w aplikacji DESA Unicum podczas licytowania obiektu. Sygnalizuje ono pierwsze potwierdzenie ceny przez aukcjonera i zbliżanie się ku końcowi licytacji. Ostrzeżenie daje sprawiedliwe szanse wygrania licytacji wszystkim zainteresowanym licytującym podkreślając ostatnią możliwość na zwiększenie oferty.
termin sygnalizujący niesprzedanie obiektu na aukcji. Pass zostaje odczytany przez aukcjonera w momencie kiedy licytacja danego obiektu nie osiągnęła poziomu ceny gwarancyjnej i nie dochodzi do zawarcia transakcji w ramach aukcji.
technika malarska, a także wykorzystywane w niej farby oraz namalowany nimi obraz. Często mylnie brana za technikę rysunkową, ze względu na formę farb w sztyftach, przypominających szkolną kredę. Nałożone na papier lub karton farby nie wnikają w podłoże, dlatego można je rozcierać, uzyskując efekty miękkiego przenikania barw. Na rynku dostępnych jest kilka odmian pasteli: mokre (inaczej twarde) i suche (miękkie), różniące się ilością spoiwa, a także bardziej lepkie pastele olejne. W sztuce europejskiej pastel pojawił się XV w. jako technika pomocnicza, samodzielnie stosowany jest od XVII w. Szczyt popularności osiągnął w kolejnym stuleciu, ceniony ze względu na subtelną, świetlistą kolorystykę. Chętnie wykorzystywany również przez artystów w drugiej połowie XIX i na początku XX w.; do polskich mistrzów techniki z tego czasu należą Stanisław Wyspiański oraz Stanisław Ignacy Witkiewicz.
plater jest to naczynie, sztuciec, bądź inny przedmiot stworzony za pomocą platerowania, które jest jedną z metod metalurgii. Platerowanie polega na nakładaniu na metalowe wyroby cienkich warstw z innych metali. Początki platernictwa w Europie datuje się na połowę XVIII wieku, kiedy to angielski rzemieślnik Thomas Boulsover połączył ze sobą płytę miedzianą oraz srebrną. W rezultacie nowy wytwór do złudzenia przypominał srebro. W XIX wieku, kiedy nadszedł prężniejszy rozwój technologiczny ceny platerów malały, co sprawiło, że naczynia były już dostępne dla wszystkich klas społecznych. Polskim centrum platernictwa była Warszawa. Platery były oznaczane sygnaturami firm i fabryk, które zazwyczaj wpisywane były w okrąg bądź kwadrat. Informację ile gramów srebra wykorzystano na dany obszar wyrobu sygnowane było liczbą, im większa była, tym lepszej jakości był przedmiot.
są to kwoty o jakie zmienia się cena obiektu podczas licytacji. Aukcjoner kolejne postąpienia podaje według tabeli postąpień. W zależności od przebiegu aukcji może on wedle własnego uznania zdecydować o innej wysokości postąpienia.
prawo muzeów rejestrowanych do zakupu zabytków w pierwszej kolejności, bezpośrednio na aukcji, za kwotę wylicytowaną powiększoną o opłatę aukcyjną.
próba srebra oznacza procentową ilość srebra w danym wyrobie. Przedmioty użytkowe nie mogą być zrobione w całości ze srebra, ponieważ jest ono zbyt miękkie, co by w rezultacie prowadziło do szybkiej i łatwej deformacji. Polski Urząd Probierczy wyróżnia cztery próby srebra: 925 (92,5% czystego srebra), 875 (87,5% czystego srebra), 830 (83,0% czystego srebra) i 800 (80,0% czystego srebra). Za najlepszą próbę srebra uważa się 925. W oznaczeniu próby, poza liczbą oznaczającą procentową zawartość metalu szlachetnego, znajduje się symbol w postaci głowy kobiety – oznacza to, że jest to wyrób ze srebra. Rycerz oznaczałby wyrób ze złota, pies jest oznaczeniem wyrobów palladowych, a koń – platynowych. Po lewej stronie od głowy znajduje się oznaczenie w formie litery. Określa ona konkretny zarząd probierczy, np. litera A to Białystok, B to Bydgoszcz, G to Gdańsk i tak dalej.
informacja o pochodzeniu obiektu lub jego wcześniejszych właścicielach. Dokumentacja ta pomaga w potwierdzeniu autorstwa dzieła oraz określeniu jego wartości.
opłata pobierana przez DESA Unicum od komitenta za sprzedany obiekt.
międzynarodowa niemiecka nagroda wręczana w zakresie wzornictwa i projektowania użytkowego, organizowana przez Red Dot GmbH & Co. KG. Nagrody wręczane są co roku od 1955, w kilku kategoriach: projekt produktu, projekt komunikacji oraz projekt koncepcyjny. Zwycięskie produkty są dołączane do kultowego muzeum – Design Zentrum Nadrenia Północna-Westfalia w Essen. Jednym z parunastu laureatów z Polski na przestrzeni lat, był m.in. Oskar Zięta i jego autorskie Zieta Studio.
rodzaj kredki o czerwonobrunatnej barwie, technika rysunkowa ją wykorzystująca oraz wykonany tą techniką rysunek. Nazwa „sangwina” pochodzi od łacińskiego sanguis – krew, którą przypomina kolorem, pochodzącym z zawartości rudy żelaza. Dostępna w postaci sztyftów i ołówków w drewnianej oprawie. Szczególnie chętnie stosowana w XV i XVI do sporządzania szkiców i aktów, m.in. przez Leonarda da Vinci, Rafaela, Michała Anioła, Petera Paula Rubensa. W XVIII wiecznej Francji popularna wśród portrecistów i pejzażystów. Często łączona z kredą lub kredą i węglem – technika rysunkowa ograniczona do czerwieni, bieli i czerni nazywana jest trois crayons.
czarnobrązowy barwnik, dawniej otrzymywany z wydzieliny mątwy, obecnie wytwarzany syntetycznie. W sztuce wykorzystywany do produkcji atramentu, kredek i farb. Sepia była znana od czasów starożytnych jako materiał pisarski. Szczyt popularności zdobyła w końcu XVIII i w XIX w., stosowana do lawowania, w technice akwarelowej i rysunku tuszem, szczególnie do tworzenia monochromatycznych obrazów typu en grisaille. Barwnik długo utrzymuje intensywność barwy, jednak czerwienieje i blednie pod wpływem intensywnego światła. Terminem „sepia” określa się również atrament z dodatkiem tego barwnika oraz wykonane nim jednobarwne obrazy.
inaczej sitodruk, technika graficzna jak i również odbitka otrzymana tą techniką. Sitodruk polega na przeciskaniu raklem farby drukarskiej przez sita (odsłonięte oczka tkaniny) na wyłożony papier. Formą drukarską jest sito - tkanina (bądź metal) z wyciętym rysunkiem. Materiał należy naciągnąć i przytwierdzić do metalowej bądź drewnianej ramy. Gdy materiał jest przytwierdzony, a pod spodem znajduje się papier, bądź tkanina, należy nałożyć farbę o rzadkiej konsystencji (aby nie zapchała otworów) wlewa się na sito i przeciera raklem na papier. Na początku metoda sitodruku stosowana była wyłącznie do ozdabiania materiałów. Technika ta przybyła do Europy z Japonii. Dopiero na początku XX wieku, zaczęła być użytkowana w celach artystycznych, a od połowy XX wieku zyskała w Europie na popularności.
snycerka lub snycerstwo to sztuka rzeźbienia w drewnie, jedna z ważniejszych gałęzi rzeźby i rzemiosła artystycznego. Uprawiana już w starożytności i wczesnym średniowieczu, jednak ze względu na podatność materiału na zniszczenie, z tego okresu zachowało się niewiele obiektów; liczniejsze przykłady odnotowujemy od XI wieku. Gwałtowny rozkwit snycerstwa przypada na okres późnego gotyku, szczególnie w krajach Europy Środkowej i Północnej. Z tego czasu pochodzą znakomite rzeźby sakralne i monumentalne ołtarze szafowe, m.in. Ołtarz Wita Stwosza w kościele Mariackim w Krakowie. Szczególnym bogactwem wyróżniają się także barokowe drewniane elementy wyposażenia wnętrz kościelnych. Snycerka jest też charakterystyczna dla sztuki ludowej. Rzeźba drewniana cieszyła się popularnością w II Rzeczpospolitej, tworzona m.in. w kręgu szkoły zakopiańskiej. Podczas gdy średniowieczne rzeźby drewniane najczęściej polichromowano i złocono, artyści XX-wieczni i najmłodszego pokolenia chętnie eksponują naturalne walory materiału. Terminem „snycerki” określa się również gotowy przedmiot rzeźbiony w drewnie.
osoba posiadająca gruntowną wiedzę z zakresu danej dziedziny sztuki oraz odznaczająca się fachową znajomością rynku sztuki.
patrz “transakcja warunkowa”. Warunkowa umowa sprzedaży w ramach aukcji lub w ramach tzw. sprzedaży pozaaukcyjnej.
aktualny stan, w jakim znajduje się obiekt. Podstawowe informacje o stanie zachowania obiektu zawarte są w opisach katalogowych, jednakże nie zawsze prezentują jego pełny stan. Brak takiej informacji nie jest równoznaczny z tym, że obiekt jest wolny od wad i uszkodzeń. Wskazane jest zatem, aby zainteresowani zakupem konkretnego obiektu dokonali jego dokładnych oględzin na wystawie przedaukcyjnej oraz przeprowadzili konsultacje z profesjonalnym konserwatorem, którego na wyraźną prośbę możemy rekomendować. Na specjalne życzenie klienta możemy dostarczyć szczegółowy raport stanu zachowania obiektu.
wiążąca cena, jaką licytujący oferuje w trakcie aukcji za obiekt. Sygnalizuje ją aukcjonerowi poprzez podniesienie lizaka.
street art – sztuka uliczna. Pierwowzorem były nielegalne wytwory artystów na murach i budynkach w przestrzeni publicznej. Opierając się na technice graffiti, narodzonej w Nowym Jorku na przełomie lat 60. I 70. XX wieku, artyści tworzyli spontaniczne napisy i rysunki. W latach 80. natomiast, graffiti zyskuje odmienny charakter i zaangażowanie. Konkurencja artystów stawała się coraz większa, co zmuszało twórców do tworzenia coraz ciekawszych rozwiązań. W ten sposób Basquiat i Haring zostali prekursorami sztuki ulicznej. Celem było tworzenie sztuki dla mas, sprawienie by człowiek nie mający czasu wyjść do galerii, stanął na ulicy i popadł w chwilę kontemplacji. Artyści reprezentujący ten nurt to między innymi Adam Jastrzębski, Robert Proch czy Daniel Kalinski.
od wieków kamienie szlachetne oddawano obróbce – polerowano, wygładzano formowano. W jubilerstwie kamienie ozdobne poddaje się obróbce mającej na celu nadanie im określonej formy i uwydatnienie koloru oraz połysku. Wszystkie związane z tym procesem ingerencje określa się mianem szlifu. Szlif jest więc oceną umiejętności i rzemiosła szlifierza. Nieodpowiedni szlif może znacznie zmniejszyć wartość kamienia. Poprawność wykonanego szlifu ocenia się poprzez proporcje kamienia i wykończenie szlifu. Na rynku pojawiają się kamienie, które po oszlifowaniu zachowują jak największą masę surowego diamentu kosztem odpowiedniej proporcji szlifu. Odpowiednia proporcja potrzebna jest by kamień jak najlepiej odbijał światło nadając mu szczególnego blasku, który jest jego dodatkowym atutem.
rodzaj farb powstających ze sproszkowanego pigmentu zmieszanego z emulsją, np. żółtkiem jajecznym, kazeiną lub żywicą. Czasem zawierają substancje dodatkowe, które modyfikują ich właściwości, np. olej. Od nazwy farb, temperą określa się namalowany nimi obraz, a także technikę, stosowaną od starożytności w malarstwie sztalugowym, ściennym i do polichromowania rzeźb. Obok enkaustycznej, należy do najtrwalszych technik malarskich, jest jednak wymagająca, ponieważ farby szybko wysychają i nie pozwalają na wprowadzanie poprawek. Ponadto, grubiej kładzione, łuszczą się, dlatego najlepiej nanosić je cienkimi warstwami. Już w malarstwie dawnym tempera bywała łączona z techniką olejną, w XV w. została przez nią w dużej mierze wyparta.
Klasycznie temperę uzyskiwano przede wszystkim mieszając pigment z żółtkiem jajecznym (rzadziej całym jajem). Samo żółtko niemal natychmiast wysycha, dlatego do farby dołącza się dodatkowe substancje: wodę, kilka kropel octu, a nawet białe wino. Zarówno proces mieszania farby, jak i malowania nimi wymaga znawstwa. W zależności od pigmentu, potrzebna jest inna ilość spoiwa, a aby utrzymać odpowiednią konsystencję i lepkość w czasie malowania, artysta musi nieustannie dodawać do farby kolejne porcje żółtka lub wody. Raz wymieszana, farba nie nadaje się do przechowywania. Tempera żółtkowa po wyschnięciu jest mało elastyczna, dlatego najlepszym podłożem jest dla niej zagruntowana deska drewniana, ewentualnie grupy papier. Współcześnie wykorzystuje się również deski ze sklejki. Gotową pracę należy pozostawić do wyschnięcia na okres trzech do sześciu miesięcy; po tym czasie nabiera trwałości i jest odporna na zadrapania.
umowa zawarta w momencie, kiedy licytacja nie osiągnęła poziomu ceny gwarancyjnej. Transakcja warunkowa traktowana jest jako wiążąca oferta nabycia obiektu po cenie wylicytowanej. Zobowiązujemy się do negocjacji ceny z komitentem, jednak nie gwarantujemy możliwości zakupu po cenie wylicytowanej. Jeżeli w toku negocjacji klient zdecyduje się podnieść ofertę do poziomu ceny gwarancyjnej lub zaakceptujemy wylicytowaną kwotę, umowa sprzedaży dochodzi do skutku. Jeżeli negocjacje nie przyniosą pozytywnego efektu w okresie pięciu dni roboczych liczonych od dnia aukcji, obiekt uznajemy za niesprzedany. W okresie tym zastrzegamy sobie prawo do przyjmowania po aukcji ofert równych cenie gwarancyjnej na obiekty wylicytowane warunkowo. W przypadku otrzymania takiej oferty od innego oferenta informujemy o tym fakcie klienta, który wylicytował obiekt warunkowo. W takim przypadku klient ma prawo do podniesienia swojej oferty do ceny gwarancyjnej i wtedy przysługuje mu prawo pierwszeństwa nabycia obiektu. W przeciwnym wypadku transakcja warunkowa nie dochodzi do skutku, a obiekt może zostać sprzedany innemu oferentowi.
dokument określający warunki wystawienia obiektu komitenta do sprzedaży. Określa ona minimalną cenę sprzedaży, procent prowizji komisowej i należność dla właściciela. Zawarcie umowy jest konieczne, aby obiekt został zakwalifikowany na aukcję z określoną minimalną ceną sprzedaży. Jeśli cena sprzedaży w wyniku licytacji wzrośnie w stosunku to tej, która była pierwotnie na umowie, należność dla komitenta wzrasta proporcjonalnie.
określenie używane w aplikacji DESA Unicum podczas licytowania obiektu. Sygnalizuje ono ostatnią szansę na zwiększenie oferty przed ostatecznym uderzeniem młotka i zakończeniem licytacji.
termin odnoszący się do obiektywnej, utrzymującej się na rynku wartości obiektu, dyktowanej rekordami aukcyjnym.
oficjalna analiza i oszacowanie wartości danego obiektu. Stanowi również podstawę do ustalenia estymacji. W DESA Unicum wycena obiektu ustalana przez Komisję jest bezpłatna jeśli dzieło zostaje wystawione na aukcji. W przypadku wycen pisemnych, świadczonych jako usługa niezależna od przekazania nam obiektu na sprzedaż, koszt ustalany jest indywidualnie.
zebrane kwoty sprzedaży wszystkich wylicytowanych obiektów obejmujące cenę młotkową i opłatę aukcyjną. Wyniki licytacji publikowane są natychmiast po każdej aukcji na stronie internetowej desa.pl.
wystawa odbywająca się kilka dni przed aukcją, umożliwiająca obejrzenie wszystkich obiektów wystawionych na daną aukcję. Wystawa jest bezpłatna i dostępna dla oglądających. W trakcie jej trwania zachęcamy do kontaktu z naszymi ekspertami, którzy chętnie odpowiedzą na wszystkie pytania i przekażą szczegółowe informacje o poszczególnych obiektach.