Na wystawie przedstawiamy prace twórców, dla których relief był najpełniejszą formą wyrazu. Relief to zniezwykła forma ekspresji artystycznej, łącząca w sobie doświadczenia zdobyte na polu malarstwa i rzeźby. Dzięki wyjściu od płaskiej powierzchni malarskiej, poprzez budowanie na niej kształtów brył, Artysta mógł poszerzyć przestrzeń doznań siebie jako Twórcy i odbiorcy, wchodzącego w materialny niemal kontakt z obiektem. Na wystawie znalazły się dzieła czołowych Twórców tworzących po 1945 roku.
Jedną z najbardziej interesujących prac w tym przeglądzie jest „Relief Nr 32” Henryka Stażewskiego z 1961 roku, utrzymany w monochromatycznej kolorystyce. Stażewski podobnie jak inni przedstawiciele abstrakcji geometrycznej uważał, że sztuka, tak jak nauka powinna poszukiwać fundamentalnych zasad rządzących rzeczywistością, w szczególności jej doświadczenia. Ten abstrakcjonista sięgał jednak po malarskie środki wyrazu, eksperymentując z możliwościami, jakie daje faktura. Dawało mu to możliwość powrotu do wczesnych eksperymentów w sztuce abstrakcyjnej z lat 20. i 30. XX wieku.
Na wystawie zwracają uwagę świetne papierowe kompozycje Ryszarda Winiarskiego. Prezentowane „Kartki” z 1974 roku, pokazywane były m.in. na 4. Trienalle Rysunku we Wrocławiu. Obiekty przestrzenne, w tym reliefy stanowią jeden z najważniejszych obszarów jednorodnej i spójnej formalnie twórczości artysty.
Interesującą pozycją ekspozycji jest praca Andrzeja Gieragi, który tworzy oszczędne, niekiedy prawie ascetyczne kompozycje, odzwierciedlające klimat harmonii i czystości. Twórczość Gieragi to sztuka wielkiej subtelności i prostoty, emanująca optymizmem, czego doskonałym przykładem jest „Progresywny XXXII”.
Na wystawie znalazły się także „Obszary koncentrujące” Jana Berdyszaka, których założeniem jest inicjacja prowadząca do samokomunikowania się. Ofertę uzupełniają wielkoformatowe kompozycje Jana Pamuły oraz reliefy z cyklu Układy Równowartościowe Kajetana Sosnowskiego.