Syntetyczność środków wyrazu Pawlaka bardzo wyraźnie uwidacznia się w dwóch cyklach: Dziennikach oraz Notatkach. Same tytuły wskazują na autotematyczny charakter prac, akcentują osobisty wymiar rozważań wokół zajmowanej pozycji ja – człowiek oraz analityczny odnoszący się do ja – artysta. Pierwszy z nich to głęboka refleksja nad czasem, któremu artysta nadaje materialną postać. Na pokrytych grubo nakładaną, białą farbą płótnach z uporem wykreśla on pionowe kreski i notuje daty na krawędzi blejtramu. Korespondują z nim powstające równocześnie rzeźby/obiekty składające z niewielkich przedmiotów, które artysta znajduje w najbliższym otoczeniu, ustawia na cokole, a następnie pokrywa białą emalią. Również w ten sposób akcentuje on przemijanie i zatrzymuje pamięć o konkretnych zdarzeniach. Metamalarskie rozważania w przypadku drugiej z wymienionych serii koncentrują się wokół eksperymentów z farbą wyciskaną z tubki bezpośrednio na podkład. Stanowi ona tworzywo reliefowych kompozycji oraz jednocześnie jest tematem sam w sobie. Jednak kwintesencję słów Pawlaka: „krok po kroku wycofuję się z tradycyjnych koncepcji obrazu, odrzucam zdobnictwo, maluję najskromniej najprościej” wydają się być Linie barwne i Linie kredką. Prace stworzone w ostatnim czasie m.in. Stary młyn czy Dom stanowią powrót do „przedstawialności”. To opowieść o najbliższym otoczeniu Pawlaka, Korytowie, w którym artysta stworzył enklawę ciszy, gdzie funkcjonuje jego dom-pracownia, a sztuka przenika się z życiem.
Agata Szkup
 
Włodzimierz Pawlak (ur. 1957 r., Korytów k. Żyrardowa) Był wolnym słuchaczem, a potem studentem w pracowni Rajmunda Ziemskiego na Warszawskiej ASP. Jeszcze jako student w końcu 1982 r. został członkiem Gruppy. Był uczestnikiem niemal wszystkich jej wystaw i akcji, współredaktorem pisma „Oj dobrze już“. Wspólnie z Gruppą uczestniczył w niezależnym ruchu artystycznym lat 80-tych. W tym okresie komentował zastaną sytuację stanu wojennego sięgając po niewyszukaną, trafiającą wprost metaforykę, jak w cyklu „Świnie“ (1983), czy symboliczne przetworzenia pięcioramiennej gwiazdy, jak w obrazach „Czerwony autobus rusza w drogę dookoła świata”, „Droga z piekła do piekła” (1984). Cykl obrazów dyplomowych Pawlaka nosi tytuł „Obrazy zamalowane“ (1985), artysta miał bowiem zamiar (niezrealizowany) zamalować je w obecności komisji dyplomowej. Miało to być gestem zniszczenia, a zarazem solidarności z anonimowymi „malarzami“ politycznych napisów na murach. W grupie obrazów z lat 1986–1987 stosował zabieg przesłaniania kompozycji maskującą ją warstwą farby, co było oryginalnym przeniesieniem i utrwaleniem w sztuce charakterystycznego motywu zamalowanych politycznych haseł na murach. Radykalnej zmiany formy dokonał w cyklu „Tablice dydaktyczne“ (1987–1988). Płaszczyzny obrazów zapełniają graficzne siatki ideogramów, wykresów, map, znaków symbolizujących wiedzę i kulturę. Porównywano je do negatywu zarysowanej tablicy szkolnej.
 
Kontakt: Małgorzata Lemenek m.lemanek@desa.pl – kierownik galeriiAgata Szkup a.szkup@desa.pl