Ukryte historie odkrytych przedmiotów
Agnieszka Apoznańska w swojej twórczości uwiecznia rzeczy o nieoczywistym pochodzeniu. Jej obrazy są opowieścią, której narrację tworzą ceramiczne figurki, szmaciane lalki z porcelanową główką, rzeczy odnalezione na targach staroci zdające się być bez historii i przeszłości. Pewne niedopowiedzenie jest dla artystki wyzwaniem do nadania przedmiotom tym nowego życia, tożsamości z przeszłości oraz pretekstem do odnajdywania odpowiedzi czy były one świadkami szczęśliwych chwil, czy samych dramatów.
W każdym ze wspomnień Apoznańska odnajduje powiązania z naszą osobowością:
"Każde wydarzenie, spotkanie i rzecz miało wpływ na to, kim w danym momencie jesteśmy. Malując przedmioty nawiązuję do ich przeszłości starając się wniknąć jaką role w niej pełniły. W ostatnich swoich pracach malowałam obiekty z pchlich targów i aukcji internetowych. Były to przedmioty, których przeszłość w żadnym stopniu nie była mi znana. Wpatrując się w nie interpretowałam ich historie poprzez pryzmat swoich skojarzeń i własnej wrażliwości".
"Ciekawym dla mnie tematem jest to w jaki sposób człowiek wytwarza więź z otaczającymi go przedmiotami. Te z pozoru niepotrzebne rzeczy potrafią wywrzeć mocny wpływ, niemalże kształtując nasze poczucie w świecie. Sięgając do wspomnień z dzieciństwa starałam się określić jaką wartość miała dla mnie lalka podarowana przez moja matkę. Przedmiot ten był wykonany z porcelany, przez co nie mogłam jej nawet dotknąć. Podziwiałam ją z dystansu, przyglądając się jej umalowanej twarzy i pięknej, zdobnej sukni. Lalka miała wypchany biust watą i umalowane na czerwono usta. Była dla mnie najpiękniejszym przedmiotem, który mieszkał w naszym domu. Sięgając do tych wspomnień maluje lalkę z bliska, z różnych punktów widzenia, tak jakbym w końcu mogła poznać wszystkie jej sekrety. Niewątpliwie miała wpływ na moje poczucie estetyki i sugerowała kanon piękna do którego, jako dorastająca dziewczynka, powinnam dążyć".
- Agnieszka Apoznańska
Jednocześnie konkretne motywy i tematy dzieł są dla Apoznańskiej szerokim polem do podejmowania eksperymentów kolorystycznych, kompozycyjnych oraz nowych rozwiązań formalnych. Największy wpływ na jej twórczość i perfekcyjnie wypracowany warsztat malarski mają dawni mistrzowie – Diego Velazquez, Jusepe de Ribera, Francisco de Goya i Francisco de Zurbaran. Punktem zwrotnym w twórczości Apoznańskiej był jej roczny wyjazd do kraju basków w Hiszpanii na czwartym roku studiów, co wspomina następująco:
"Mocny zastrzyk nowej kultury, dużo czasu spędzonego w takich miejscach jak muzeum Guggenheima i Prado zaowocowało większym skupieniem nad technologia malarską i warsztatem. Był to dla mnie bardzo inspirujący czas, malarstwo hiszpańskich mistrzów do tej pory jest dla mnie jednym z największych inspiracji".
Malarstwo Apoznańskiej ma w sobie elementy zawieszenia, niepewności, niedookreśloności. Jeszcze głębiej wydobywa to realistyczna technika tworzenia, która jednocześnie nakłada na obraz rozmytą warstwę powodującą zatarcie konturów i kolorów. Tym samym artystka stawia samego odbiorcę w niepewności, czy proces widzialnego powidoku będzie trwał wiecznie, pozostając niedopowiedzianym. Sama chwila "zamazania" jest dla Apoznańskiej najistotniejszym momentem w procesie malarskim i jak dodaje:
"W tej chwili niemalże tracę dopiero co wypracowany obraz, aby z wytworzonej mgły dostrzec najciekawsze jego fragmenty. Przypomina mi to grzebanie we wspomnieniach, kiedy rzeczy w naszej głowie nabierają znaczenia dopiero jak dotrzemy do ich konkretnych szczegółów."
Dla Apoznańskiej istotna jest także eksploracja wartości malarskich prezentowanych rzeczy przez pryzmat sposobu ich dostrzegania. Proces postrzegania rzeczywistości artystka warunkuje naszym wychowaniem, zainteresowaniami oraz kontekstem sytuacyjnym w momencie kontaktu z danym przedmiotem. Tym samym twórczość Apoznańskiej można postrzegać przez pryzmat bogactwa wielowątkowości jednego obiektu, będącego nośnikiem wspomnień, emocji i kulturowych skojarzeń.