Elegancja i styl dawnych mebli artystycznych
Meble artystyczne nierozerwalnie związane są z epoką historyczną, w jakiej powstały, z modnym ówcześnie zdobnictwem, czy ornamentyką. Każdy z mebli antycznych powstał w nawiązaniu do współczesnej mu architektury oraz środków artystycznych charakterystycznych dla danej epoki. Meble bezpośrednio związane były także z wnętrzem, do którego zostały zaprojektowane.
W XVIII wieku, wraz z pojawieniem się potrzeby większej prywatności i intymności w życiu domowym, z mody wyszły duże, masywne meble. Zastąpione zostały niewielkimi stolikami, miękkimi siedziskami oraz komódkami o finezyjnych kształtach, które idealnie pasowały do małych saloników i buduarów. Pod koniec epoki nowożytnej gospodarstwa domowe stopniowo przestawały być miejscem pracy, stawały się za to miejscami mającymi zapewnić domownikom kameralność i przytulność. Zaczęto odczuwać także większą potrzebę komfortu, dlatego też meble projektowane w XVIII wieku musiały być przede wszystkim wygodne. Istotną kwestią była także mobilność mebli, gdyż w XVIII wieku zaczęto swobodniej przemieszczać i ustawiać meble zgodnie z potrzebami mieszkańców. Stąd narodziła się potrzeba posiadania niewielkich stolików, czy lekkich krzeseł.
Choć w historii meblarstwa panowały pewne ogólnoeuropejskie i światowe trendy, każde z państw na przestrzeni dziejów wyrobiło swój własny, rozpoznawalny styl meblarski. Zdecydowanie do najpopularniejszych i najbardziej charakterystycznych mebli francuskich należały te stworzone w stylach Ludwika XIV, Ludwika XV i Ludwika XVI. W krajach niemieckich zaś największy triumf świecił styl biedermeier, powstały na początku XIX wieku. Stworzony został jako odpowiedź na potrzeby bogacącej się burżuazji, lubującej się w wygodzie i ceniącej spędzanie wolnego czasu w rodzinnym gronie. Honorowe miejsce w mieszczańskich salonach zajmowała najczęściej sekretera, sprzęt o prostych, architektonicznych formach, zawierający wiele szufladek, półeczek i skrytek. Niemieckie i austriackie mieszczaństwo, gromadzące coraz większe majątki dzięki postępującemu rozwojowi przemysłu, od mebli oczekiwało przede wszystkim solidności wykonania oraz użytkowych form. Projektanci musieli zrezygnować z finezyjnych dekoracji i bogatej ornamentyki, na rzeczy wygody i praktyczności. Podstawowym materiałem, z których wyrabiano meble w tym stylu, był mahoń. Często jednak korzystano także z rodzimych gatunków drewna, jak orzech, wiśnia, jesion, klon, brzoza.
Niezwykle oryginalne formy przybierały za to oparcia krzeseł. Dekorowano je najczęściej niewielkim motywem snycerskim oraz tapicerowano jasnymi, kwiecistymi lub pasiastymi tkaninami.
Przełom XVIII i XIX wieku to czas, kiedy ebeniści wykazywali się nieszablonową inwencją twórczą w projektowaniu coraz to nowszych i praktyczniejszych rodzajów sprzętów. Popularne wówczas stały się stoły rozkładane – prostokątne sprzęty z opuszczanymi klapami po obu bokach. Służyły do czytania, pisania, czy grania.
Wraz z rozwojem popularności gier towarzyskich, powstawać zaczęły specjalne stoły z przesuwanymi blatami, które wykorzystywano do grania w kości, karty, czy szachy. Wysuwane blaty służące do gier w szachy ozdabiano kolorową intarsją na kształt szachownicy. Blaty służące do gier w kości i karty pokrywano tkaniną.
Moda na spokojne, zrównoważone formy panowała także i w XX wieku, kiedy po krótkim triumfie secesji, znów zwrócono się ku bardziej prostym form. Styl art déco, który zdominował dziedzinę sztuk dekoracyjnych w latach 20. i 30., preferował proste linie oraz gładkie, czyste formy. Jedną z najważniejszych cech nowych mebli miał być ich funkcjonalizm. Po I wojnie światowej i zmianach ekonomicznych z nią związanych, znikać zaczęły wspaniałe rezydencje. Coraz częściej zamieszkiwano niewielkie mieszkania czynszowe, poszukiwano więc mebli małych i funkcjonalnych równocześnie. Modne było aranżowanie tzw. "pokojów mieszkalnych", będących jednocześnie salonem, gabinetem i jadalnią.
Nadal na rynku istniało jednak zapotrzebowanie na meble luksusowe, trafiające w gusta najbardziej wymagającej klienteli. W Polsce sprzęty takie projektowała Fabryka Mebli Artystycznych Jana Jojko z Rybnika, którą tak w 1936 roku zachwalała "Codzienna Gazeta Handlowa": "Specjalnością firmy są meble nowoczesne, o artystycznym wykonaniu, które, dzięki swemu nader gustownemu a solidnemu wyglądowi przy doskonałej jakości, cieszą się dużym popytem tak na Śląsku, jak i w dalszych okolicach kraju." ("Codzienna Gazeta Handlowa", 16. Czerwca 1936, s. 6). Fabryka Mebli Artystycznych Jana Jojko specjalizowała się zwłaszcza w tworzeniu ekskluzywnych kompletów meblowych, fornirowanych gatunkami drewna o doskonałej jakości.
