Po wojnie podjął studia artystyczne w krakowskiej ASP. Jego nauczycielami byli m.in. Wojciech Weiss i Józef Pankiewicz. Był członkiem KOMITETU PARYSKIEGO. W tym okresie jego malarstwo znajdowało się w orbicie oddziaływania estetyki kapistów. W latach 30. malował martwe natury, wnętrza, portrety, sceny plenerowe. Malarski dorobek Czapskiego jest bardzo niejednorodny ze względu na rozmaite inspiracje. Po wojnie jednym z głównych motywów twórczości artysty był zwykły, szary człowiek, samotny w zgiełku wielkiego miasta. Po studiach prawniczych w Petersburgu studiował malarstwo w latach 1921-24 w krakowskiej ASP m.in. u J. Pankiewicza. W okresie 1924-31 przebywał z grupą kapistów w Paryżu. W czasie II wojny światowej więziony w ZSRR, skąd jako oficer w armii gen. W. Andersa przewędrował przez Bliski Wschód i Włochy do Francji. Malował portrety, wnętrza, pejzaże, widoki miejskie, kwiaty, martwe natury, sceny z przedstawień teatralnych, w których najważniejszą rolę odgrywał kolor i światło. Przywiązywał większą wagę do konstrukcji obrazu niż inni kapiści, dążył do syntetycznego ujęcia przedmiotu i wydobycia dramatycznego wyrazu. Po wojnie malował najprostsze motywy z życia codziennego, sceny miejskie, postać ludzką na tle pospolitego otoczenia, pogłębiając studia natury, jej form i barw. Przed wojną redagował "Głos Plastyków", po wojnie współpracował w Paryżu z miesięcznikiem emigracyjnym "Kultura". Napisał kilka książek z zakresu sztuki. Przeżycia z pobytu w ZSRR opisał w książce "Na nieludzkiej ziemi".