O MALARZACH I MALARCE...
Malowane przez Roberta Bubla obrazy zatrzymują w kadrze wrażenia i skrawki codzienności zaczerpnięte z prywatnego życia. Jego malarska codzienność zyskuje często taki stopień uogólnienia, że staje się naszą, tym samym wkraczając w obszar intymnych wspomnień. Robert podchodzi do tematu w swojej malarskiej wypowiedzi bardzo emocjonalnie. I te emocje warunkują powstanie każdego kolejnego. Ogromne płótna Kacpra Dudka to prywatne laboratorium materii, z której stwarza swój świat. Palące słońca, pędzące chmury, burze i czarne dziury w odległym kosmosie, to wszystko nakłada na matematyczne rysunki figur geometrycznych. Zupełnie tak jak wspomnienia czy myśli, poukładane warstwami tworzą w obrazach swoje tu i teraz. Próbując określić wieloletnie zajęcia artysty, poety, twórcy filmów Krzysztofa Gruse, chyba najlepiej oddaje jego własny wierszyk z roku 2007: „maluje obrazek za obrazkiem prawie z zamkniętymi oczyma maluje różnie żeby było lepiej widać iż prawie nie maluję”. Krzysztof jest autorem wydanej w roku 2000 w klubie Mózg w Bydgoszczy broszury pt. „Wstęp do teorii średniości“, w której to zajmuje go poszukiwanie duchowości w tzw. rzeczach średnich. Jarosław Modzelewski jest również malarzem codzienności w której dzieją się te rzeczy najważniejsze. Za każdym razem ujmuje temat w sposób umowny, uproszczony, nie przekraczając jednak granicy realizmu. W obrazach Jarka ludzie nawet w grupie wydają się samotni i bezbronni wobec przemijającego czasu i historii. Melancholijne obrazy Wojtka Pietrasza przepełniają migrujące postaci i zwierzęta, błądzące po pustych polach i łąkach. Od zawsze pociągało go grzebanie w ziemi, jej zapach, konsystencja, dotyk. Małe akwarium stojące na parapecie w mieszkaniu Wojtka, wypełnione jest ziemią, roślinami I żywymi mieszkańcami. Artur Przebindowski maluje wierzchnią warstwę miasta, gdzie ludzie i wszystkie funkcje życiowe przykryte są farbą jak skórą, pod którą pulsuje krew i milion niewidocznych ludzkich historii. Te miasta są pretekstem do tworzenia map osobistego świata, niezależnej wspólnoty polis. Artur Trojanowski to wprawny obserwator chwytający na płótnie czas, światło i ruch powietrza. Obrazy Artura przeprowadzają nas przez dziury w czasoprzestrzeni, gdzie na styku zmrużenia powiek powstaje pulsujący kształt. Dokonawszy redukcji kompozycyjnej do form jawiących się bardziej jako aura czy pole energetyczne, artysta eksploruje elementy wewnętrznej podświadomości.
Malarstwo Aguli Swobody możemy nazwać realizmem magicznym. Jest w jej obrazach nawet więcej magii niż realizmu. Inspirowane snem, który stanowi jedną trzecią naszego życia, czasowe przemieszczenie się do zwierzęcego ciała pozwala na uporządkowanie własnego życia. Na zrozumienie sytuacji, dzięki którym łatwiej jest znaleźć odpowiedź i zapanować nad rzeczywistością.