• Koji Kamoji. Obrazy pruszkowskie, katalog indywidualnej wystawy w Galerii Foksal, Warszawa 2008, (il.) s. nlb
• Koji Kamoji. Prace w siedmiu pokojach, katalog wystawy indywidualnej w Muzeum Górnośląskim w Bytomiu, 1998, poz. kat. 6, s. 58
• Koji Kamoji. Łódki z trzciny i inne prace (1963-1997), katalog wystawy
• indywidualnej w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 1997, s. 48 (il.)
• Reliefy, prace przestrzenne, katalog wystawy indywidualnej w Galerii Foksal, Warszawa 1967, (il.) s. nlb

• "Koji Kamoji. Przestrzeń. 'Obrazy pruszkowskie' i inne prace", Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała, luty marzec 2010
• "Koji Kamoji. Obrazy pruszkowskie", Galeria Foksal, Warszawa, sierpień wrzesień 2008
• "Dziura-Księżyc-Cisza", Galeria 86, Łódź, październik 2001
• "Koji Kamoji. Prace w siedmiu pokojach", Muzeum Górnośląskie w Bytomiu, 27.11.1998-31.01.1999
• "Koji Kamoji. Łódki z trzciny i inne prace (1963-1997)", Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 14.11-26.12.1997
• "Reliefy" Galeria Pod Moną Lizą, Wrocław, 1970
• "Reliefy", Galeria Współczesna, Warszawa, 1969
• "Reliefy, prace przestrzenne", Galeria Foksal, Warszawa, 1967

Koji Kamoji przeniósł się na stałe do Polski u schyłku lat 50. Nie trafił tu przypadkowo, bowiem jego rodzina od lat związana była z polską kulturą - brat ze strony matki oraz stryj artysty zajmowali się tłumaczeniem polskiej literatury na język japoński. Duży wpływ wywarła na niego wówczas już sama podróż statkiem - we wspomnieniach artysty pojawia się ona jako moment niezwykle intensywnego odczucia natury: obecności wody, nieba i powietrza, a także nieskończoności przestrzeni. Reminiscencje owej podróży daj się dostrzec właściwie w całej twórczości Koji Kamoji, szczególnie zaś w serii prac powstałych w latach określanych później jako "obrazy pruszkowskie". Poza serią zbliżonych do prezentowanego reliefów odwołujących się w swojej formie do wrażeniowo odbieranych pejzaży, przetransponowanych na oszczędny język geometrii, powstały wówczas również prace takie jak "Tęcza" (1965) czy bardzo znany cykl obrazów "dziurawych" zatytułowanych "Na ścianę świątyni" (1964/65). Artysta posługiwał się lapidarną formą i naturalnymi materiałami - w jego pracach pojawia się drewno, len, korek, kamień. Charakterystyczna jest dla nich również oszczędna kolorystyka, ograniczająca się do kolorów natury - beżu, bieli, odcieni brązu. Sztuka jako forma kontemplacji zarówno w tworzeniu, jak i odbiorze to jeden z podstawowych wyznaczników charakteryzujących twórczość Koji Kamoji. W komentarzach dotyczących jego prac równie często pojawia się sformułowanie, że w kompozycjach artysty odnajdujemy sposób myślenia poetyckimi skrótami (wielokrotnie porównywano je do syntetycznej formy tradycyjnych haiku) oraz przenikanie się estetyki Wschodu i Zachodu. Tym, co niewątpliwie wywieść można w twórczości Kamoji z jego rodzimej kultury, jest wspomniane kontemplacyjne podejście do twórczości, wyrażanie percypowanej sensualnie rzeczywistości poprzez nasycony metaforyką symbol - przedmiot jako znak. W tekstach krytycznych próbujących usytuować go w kontekście sztuki Zachodu pojawia się w obrębie szerokiego kręgu, jaki w latach 60. zatoczyła sztuka konceptualna. Kompozycje artysty daje się wpisać w awangardowe poszukiwania europejskich i amerykańskich twórców lat 60. i 70., szczególnie tych wypowiadających się w języku abstrakcji spod znaku minimal artu.