Mitologia i folklor słowiański są naczelnymi tematami sztuki Zofii Stryjeńskiej, artystki nazywanej w międzywojniu „Księżniczką malarstwa polskiego”. Również prezentowany obraz wpisuje się w ten nurt – nie mamy tu bowiem do czynienia ze zwykłą sceną rodzajową czy zwyczajnym ogniskiem. Ukazany pejzaż i stroje bohaterów sceny są letnie, a akcja dzieje się w nocy (zza chmur przebija srebrne światło księżyca). Mamy tu niewątpliwie do czynienia z ilustracją Nocy Kupały, słowiańskiego święta związanego z przesileniem słońca. Wydaje się zresztą, że właśnie z tematem obrazu związany jest charakterystyczny kostium bohatera znajdującego się na jego pierwszym planie. Chłopiec w słomkowym kapeluszu i białej sukmanie przypomina bowiem anioła ze słynnej i wielokrotnie reprodukowanej kompozycji Stryjeńskiej „Aniołowie u Piasta” z 1932, ukazującej niby bóstwo solarne. Prezentowana kompozycja przywołuje na myśl inne „ogniska” artystki, liczne „Harnasie”, „Janosiki”, „Zabawy przy ognisku”, czy „Zaloty – rozniecania ogniska”. Wydaje się jednak, że genezy obrazu należy szukać gdzie indziej. Ciekawym kontekstem dla obrazu może być słynna kompozycja Henryka Siemiradzkiego z 1892 roku, „Noc Ivana Kupały”, w okresie międzywojennym wystawiana we Lwowskim Muzeum Sztuki (które Stryjeńska kilkakrotnie odwiedziła). Na obrazie Siemiradzkiego znajdziemy niemal analogiczne jak u Stryjeńskiej kontrasty światła i wprowadzenie w kompozycji diagonalnej linii drzewa. Rozwiązania kompozycyjne, takie jak wspomniane umieszczenie na osi obrazu rozgałęzionego drzewa, czy osadzenie sceny w odrealnionym, nocnym świetle pojawiały się często w obrazach Stryjeńskiej w latach 1930-35 („Laura i Filon”, „W łodzi”, „Ucieczka”, „Kąpiące się”) i zapewne nasz obraz pochodzi z tego właśnie czasu.