„Śledząc kolejne odsłony w tym niekończącym się plastycznym spektaklu Szajny, odnajdujemy atrybuty i artefakty współczesności oczywiste przez swoją dosłowność aż do bólu. Wszystkie te elementy skomponowane są w szczególny sposób i tworzą zawsze nowe światy, uaktywniając wyobraźnię widza w kierunku aktualnych zagrożeń i lęków, które towarzyszą współczesnemu człowiekowi aż nadto wyraziście. Artysta z uporem powtarza nam: Pamiętajcie, zło nie skończy się raz na zawsze”. Ewa Miazek

U Józefa Szajny głównym akcentem w twórczości jest wizualna ekspresja, której obecność można zaobserwować zarówno w jego sztuce związanej z teatrem, jak i obrazami czy działalnością graficzną. Na charakter jego wczesnych prac wpłynęła powszechna wówczas w Polsce fascynacja sztuką informel. Z czasem na jego płótnach pojawiają się niemalarskie materie, z których tworzy kompozycje o charakterze kolaży. W kolejnej dekadzie elementy te odrywają się od płaszczyzny obrazu – Szajna, podobnie jak wielu artystów w tym czasie, coraz wyraźniej zmierzał w kierunku asamblażu. Przedmioty, czy ich fragmenty, których używał, tworząc dzieło, były dla artysty nośnikiem przekazu dramatycznych treści. Strzępy materiałów, przypalone i postrzępione ubrania, bezużyteczne już przedmioty, makabryczne kukły miały pokazywać przemijanie. W dematerializacji i zapomnieniu artysta pragnął zachować Pamięć. Prezentowana na aukcji praca jest byłą fragmentem scenografii do sztuki teatralnej „Replika”, którą reżyserował i do której scenografię stworzył Szajna. Prapremiera przedstawienia teatralnego „Replika” Józefa Szajny odbyła się w warszawskim Teatrze Studio 8 października 1973. „Replika” to opowieść, o tym, jak w rzeczywistości po katastrofie, spod ziemi, spod sterty szczątków i odpadków, spod gruzów wygrzebują się postaci, odczłowieczone, ułomne, niemal martwe, które heroicznie na nowo poszukują swojego człowieczeństwa. Śmieci, okaleczone, brudne przedmioty tworzą cmentarny wręcz pejzaż po zagładzie, wśród którego zmartwychwstają ludzie-nieludzie. Chwytając kolejne rzeczy, łapią się na nowo życia, na przekór chcącemu zniszczyć ich istnienia Nadczłowiekowi-robotowi. W przedstawieniu „Replika” kluczowe są znaczenia samego tytułu, które akcentuje Szajna. Replika jako odpowiedź, replika jako odtworzenie. Szajna w sposób genialny plastycznie i warsztatowo odtwarza świat zagłady, pokazuje grozę i cierpienie poprzez zakomponowanie teatralnej sceny elementami materii, którą wkomponowuje w scenografię. Ściana butów jest jednym z rozpoznawalnych jej elementów. Buty, na pozór proste rekwizyty, które nabierają bardzo mocnego wyrazu, bezpośrednio odnoszącego się do pozostawionych gór butów w obozach zagłady. Szajna twierdził, że od początku rozumiał scenografię jako reżyserowanie przestrzeni. Natomiast o swojej pracy reżysera teatralnego mówił, że dla niego „praca reżysera to organizacja przestrzeni otwartej dla akcji przedstawienia, czyli dla świata plastycznego, stanowiącego spójnię rzeczywistości teatralnej ze światem-terenem gry. Przestrzeń jest tu niby maszyną, która wciąga aktora do walki”. Spektakl „Replika” doczekał się kilku różnych wersji, w tym telewizyjnej – emitowanej w 1988. Stał się również jednym z najważniejszych polskich przedstawień awangardowych, które były prezentowane na scenach światowych.