Artur Grottger rozpoczął naukę malarstwa u swego ojca, potem - od 1849 roku - uczył się u Juliusza Kossaka i Juliana Maszkowskiego we Lwowie. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1852-54 u W. K. Stattlera i W. Łuszczkiewicza) oraz w Akademii w Wiedniu (1855-63 u K. Wurzingera, P. J. N. Geigera, K. Mayera, K. Blaasa i C. Rubena). W Wiedniu mieszkał do 1865 r., skąd wyjeżdżał do Polski, na Węgry, do Monachium i Wenecji. Do kraju powrócił na rok (był wówczas w Krakowie, Lwowie i okolicach) i wyjechał do Paryża. Ciężko chory na gruźlicę przeniósł się na południe Francji. Jest jednym z najważniejszych malarzy polskich doby romantyzmu. Stworzył kilka cykli rysunkowych: Warszawa I (1861 r.), Warszawa II (1862 r.), Polonia (1863 r.), Lituania (1864-66), Wojna (1866-67), które wydawane w formie litografii w Wiedniu przyniosły mu ogromną popularność. Malował przede wszystkim sceny związane z Powstaniem Styczniowym, portrety, sceny rodzajowe, kompozycje historyczne i alegoryczne.