akwaforta/papier, odcisk 14,5 x 7,5 cm (28 x 22 cm - arkusz w świetle oprawy)
sygnowany p.d.: 'Jacek Mierzejewski'  LITERATURA: Jacek Mierzejewski 1883 – 1925, katalog wystawy monograficznej, Muzeum Narodowe w Warszawie 1989, s. 63, il. 52.
POCHODZENIE: praca pochodzi ze spuścizny po artyście
 
Po 1890 roku przeniósł się do Warszawy, ukończył tam Szkołę
Techniczną Kühna. Następnie rozpoczął studia w krakowskiej Akademii Sztuk
Pięknych, gdzie uczył się w pracowniach Floriana Cynka, Leona Wyczółkowskiego
oraz Józefa Mehoffera. Uczęszczał także na kurs grafiki prowadzony przez Józefa
Pankiewicza. Podczas studiów był wielokrotnie nagradzany za prace graficzne i
obrazy. Po studiach odbył podróż do Paryża, po powrocie został członkiem
ugrupowania Formistów. W 1919 zamieszkał na stałe w Piotrowicach pod
Nałęczowem, w majątku rodzinnym żony. Wczesne prace artysty pozostają w kręgu
oddziaływania malarstwa Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera, widoczne
są w nich także wpływy drzeworytu japońskiego. Po przyłączeniu się do
ugrupowania Formistów zwrócił się w kierunku zgeometryzowanej formy i zwartej
konstrukcji obrazu. Najbardziej charakterystyczny motyw twórczości
Mierzejewskiego stanowią martwe natury i portrety. Prace Jacka Mierzejewskiego
znajdują się w zbiorach wielu muzeów na terenie całej Polski, a także w
kolekcjach prywatnych.
 
Estymacja 1 500 - 2 500