Agnieszka Polska (ur. 1985, Lublin)
"Obiekty", 2008
Cena wylicytowana:
20,000 PLN
2
Agnieszka Polska (ur. 1985, Lublin)
"Obiekty", 2008
Cena wylicytowana:
20,000 PLN
C-Print/papier fotograficzny, #1 – 18 x 24 cm
#2 – 19,9 x 29,8 cm
#3 – 23,8 x 15,3 cm
#4 – 17,9 x 23,8 cm
#5 – 23,8 x 17,9 cm
#6 – 24,8 x 24,9 cm
#7 – 15,7 x 23,9 cm
#8 – 28,8 x 24,9 cm
#9 – 37,7 x 24,9 cm
#10 – 29,8 x 19,7 cm
#11 – 24,9 x 37,7 cm
#12 – 24 x 29,9 cm
#13 – 14,4 x 29,9 cm
sygnowany, datowany, numerowany i opisany na odwrociu każdej części: 'Agnieszka Polska "Obiekt [kolejny numer]" 2008 4/5 | Polska'
ed. 4/5
Inny egzemplarz pracy w "Kolekcji II" Galerii Arsenał w Białymstoku.
ID: 90926
sygnowany, datowany, numerowany i opisany na odwrociu każdej części: 'Agnieszka Polska "Obiekt [kolejny numer]" 2008 4/5 | Polska'
ed. 4/5
Inny egzemplarz pracy w "Kolekcji II" Galerii Arsenał w Białymstoku.
ID: 90926
Podatki i opłaty
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Pochodzenie
- Galeria Żak-Branicka, Berlin, Niemcy
- kolekcja prywatna, Polska
Wystawiany
- por. Zbiory Wspólne, Galeria Arsenał, Białystok, 29.03-03.05.2015
- por. To nic ważnego. To tylko sztuka, Galeria Arsenał, Białystok, 03.08-29.10.2012
Więcej informacji
„‘Obiekty’ niepokoją i zaburzają percepcję widza, pomimo że artystka nie podważa formuły wykorzystanych zdjęć – schematu gazetowej ilustracji. Nie dostrzeżemy śladów jej ingerencji, nie narusza ona bowiem integralności fotografii. Snując oniryczną wizję, Polska najpierw burzy zastany porządek, a potem buduje go na nowo. Znalezione fotografie ujawniają z kolei drzemiący w nich potencjał, okazują się repozytorium ukrytych fabuł i sytuacji, które czekają na to, by mogły zaistnieć, tracąc przy tym pierwotny, dokumentalny charakter”.
Izabela Kopania
Agnieszka Polska jest jedną z najmłodszych przedstawicielek pokolenia artystów, których czasy rozwoju i dojrzałej twórczości przypadają na przełomowe lata po 1989. Artystka tworzy przede wszystkim wideo i fotografie, które przez wielu są utożsamiane ze sztuką przemiany ustrojowej, samoświadomej i chętnie odgrywającej rolę mechanizmu retrospekcji i krytyki społecznej. Prace Polskiej na poziomie konceptualnym rozpoczynają się w momencie odnalezienia przez artystkę archiwalnych materiałów w postaci fotografii lub rolek filmowych, które następnie, w kolejnych etapach twórczych, są poddawane wielu artystycznym ingerencjom (takich jak chociażby zmiana strojów dokumentowanych postaci lub zamazanie ich twarzy), co pozwala autorce na nadanie nowej sfery znaczeniowej obiektom, które w przeciwnym wypadku miałyby charakter czysto historyczny. Ów język twórczy wykształcił się w pracy artystki około 2008-2009, kiedy to powstały m.in. prace takie jak: „Ćwiczenia korekcyjne” (2008), „Kalendarz” (2009) i „Obiekty” (2008). Ta ostatnia praca powstała na bazie kolażowego zestawienia dwunastu czarno-białych fotografii zaaranżowanych dookoła wizerunku półnagiej kobiety, której tors wyrasta z porośniętej trawą polany. To właśnie w przypadku centralnej fotografii ingerencje Polskiej są najbardziej widoczne – pozostałe z nich, stanowiące fotograficzne obramowanie, zostały edytowane na subtelne sposoby – poprzez celowe zagęszczenie kompozycji fotografii, zamazanie rysów twarzy bądź przeniesienie architektonicznej bryły w nieprzystającą do niej przestrzeń krajobrazu. Kluczowy dla wczesnego stylu Polskiej jest więc detal, który z jednej strony miewa czasem charakter niemal komiczny, a z drugiej wprowadza wrażenie surrealistycznego niepokoju. Wczesne prace z przełomu 2008 i 2009 stanowią wstęp do późniejszych artystycznych eksperymentów z ruchomym obrazem i animacją, za pomocą których Polska ugruntowała swój język niepokojącego surrealizmu.
Agnieszka Polska jest jedną z najmłodszych przedstawicielek pokolenia artystów, których czasy rozwoju i dojrzałej twórczości przypadają na przełomowe lata po 1989. Artystka tworzy przede wszystkim wideo i fotografie, które przez wielu są utożsamiane ze sztuką przemiany ustrojowej, samoświadomej i chętnie odgrywającej rolę mechanizmu retrospekcji i krytyki społecznej. Prace Polskiej na poziomie konceptualnym rozpoczynają się w momencie odnalezienia przez artystkę archiwalnych materiałów w postaci fotografii lub rolek filmowych, które następnie, w kolejnych etapach twórczych, są poddawane wielu artystycznym ingerencjom (takich jak chociażby zmiana strojów dokumentowanych postaci lub zamazanie ich twarzy), co pozwala autorce na nadanie nowej sfery znaczeniowej obiektom, które w przeciwnym wypadku miałyby charakter czysto historyczny. Ów język twórczy wykształcił się w pracy artystki około 2008-2009, kiedy to powstały m.in. prace takie jak: „Ćwiczenia korekcyjne” (2008), „Kalendarz” (2009) i „Obiekty” (2008). Ta ostatnia praca powstała na bazie kolażowego zestawienia dwunastu czarno-białych fotografii zaaranżowanych dookoła wizerunku półnagiej kobiety, której tors wyrasta z porośniętej trawą polany. To właśnie w przypadku centralnej fotografii ingerencje Polskiej są najbardziej widoczne – pozostałe z nich, stanowiące fotograficzne obramowanie, zostały edytowane na subtelne sposoby – poprzez celowe zagęszczenie kompozycji fotografii, zamazanie rysów twarzy bądź przeniesienie architektonicznej bryły w nieprzystającą do niej przestrzeń krajobrazu. Kluczowy dla wczesnego stylu Polskiej jest więc detal, który z jednej strony miewa czasem charakter niemal komiczny, a z drugiej wprowadza wrażenie surrealistycznego niepokoju. Wczesne prace z przełomu 2008 i 2009 stanowią wstęp do późniejszych artystycznych eksperymentów z ruchomym obrazem i animacją, za pomocą których Polska ugruntowała swój język niepokojącego surrealizmu.
